Bohaterką sztuki jest trzydziestokilkuletnia kobieta - housewife z eleganckiej dzielnicy przeżywająca kryzys tożsamości, zagubiona, uciekająca w używki.
- To przejmująca historia o nadwrażliwości, niespełnieniu i samotności - mówi Magdalena Boć. - Moja bohaterka znalazła się w tragicznej sytuacji. Ze wszystkich sił stara się być idealną żoną i matką, ale im bardziej się stara, tym mniej jej się to udaje. Jest zakładniczką dokonanych zbyt pochopnie wyborów. Nie spełnia się w roli, którą przyjęła. Jest w niej nadmiar i brak jednocześnie. Nadmiar pragnień i ambicji, i brak siły, umiejętności, pewności siebie. Popełniła błąd, nie jest nawet pewna kiedy i gdzie, ale ze wszystkich sił stara się go naprawić. Wspierając się stoicką filozofia i ...narkotykami chce znaleźć złoty środek. Przewrotny pomysł autora.
Ten uniwersalny przekaz zainteresował Boć - aktorkę na co dzień związaną z Teatrem Wybrzeże, najbardziej.
- Uzależnienie to przymus robienia czegoś. Psychologia traktuje to pojęcie bardzo szeroko. Uzależniamy się od internetu, seksu, jedzenia, hazardu, telewizji. Dlaczego jesteśmy tak podatni? Jaką pustkę staramy się wypełnić? Z tą pustką zmaga się moja bohaterka - tłumaczy Boć. - W tekście pada zdanie, które bardzo mnie porusza: “Wybrakowanym ludziom zawsze czegoś brakuje”. Skąd to poczucie permanentnego wybrakowania? Badania dowodzą, że po odwiedzeniu Instagrama obniża się nastrój. Dlaczego? Ponieważ zdjęcia znajomych pokazują świat lepszy niż nasz. I nawet jeśli wiemy, ile jest w tych zdjęciach retuszu, czujemy się gorsi. Wpadamy w pułapkę.
Artystka trafiła na tekst Kaia Hensela dzięki zaprzyjaźnionej tłumaczce Iwonie Nowackiej. Do współpracy przy realizacji sztuki zaprosiła też reżysera i operatora filmowego Filipa Załuskę. Podzieliła monolog Hensela na trzy głosy, nagrywając dwa z nich.
- Temat uzależnień zachęca do poszukiwań formalnych, ciekawe jest to zderzenie teatru i sztuk wizualnych – tłumaczy artystka. - Trójgłosowa struktura może być też odczytana jako uzewnętrznienie konfliktu między ego, id i superego.Tekst Hansena zaintrygował mnie na dwóch płaszczyznach. Po pierwsze jako sugestywny portret psychologiczny osoby w skrajnej emocjonalnie, kryzysowej sytuacji. Po drugie jako pytanie o kondycję człowieka w społeczeństwie dotkniętym kryzysem.
Interesujące wydaje się też zestawienie głębokiej analizy kobiety zagubionej w życiu z tym, że dokonuje jej mężczyzna. Czy poradził sobie z tym zadaniem? Zrozumiał ją?
- To ciekawe pytanie, bo wydaje mi się, że w gruncie rzeczy mężczyzna-artysta używa kobiety, aby opowiadać o samym sobie: Bergman, czy Flaubert na przykład - mówi Boć. - Rozpisując ten test na trzy głosy pozwoliłam, aby wybrzmiało coś, co było w nim nieco ukryte. Hansel długo nie ujawnia rzeczywistych motywacji i emocji bohaterki, mnie interesował jej wewnętrzny konflikt. Postać w żywym planie, zgodnie z sugestią autora długo pozostaje opanowana i pogodna, nagrane głosy to jej osobowości alternatywne. Ale może to postać w żywym planie jest najbardziej fikcyjna?
Po spektaklu, który odbędzie się w Sali Suwnicowej Klubu Żak w poniedziałek, 25 lutego o godz. 19 odbędzie się dyskusja. Wezmą w niej udział twórcy adaptacji.
Spektakl „Jaki narkotyk dla mnie” Kaia Hensela
autor: Kai Hensel | tłumaczenie: Iwona Nowacka | reżyseria, adaptacja tekstu i czytanie: Magdalena Boć | reżyseria obrazu: Filip Załuska | muzyka: | prowadzenie dyskusji: Weronika Łucyk | prapremiera | w dyskusji udział weźmie tłumaczka sztuki
MAGDALENA BOĆ – aktorka teatralna i filmowa, od 2001 roku związana z Teatrem Wybrzeże. W ostatnich latach grała m.in. w następujących przedstawieniach: „Mapa i terytorium” (reż. E. Marciniak), „Czarownice z Salem” (reż. A. Nalepa), „Tresowane dusze” (reż. A. Orzechowski), „Płatonow” (reż. G. Wiśniewski). Na swoim koncie ma także współpracę z Teatrem BOTO (zagrała m.in. w „Nord-Ost” w reżyserii Adama Nalepy).
Współpracowała już z PC Dramą w 2018 roku – zagrała m.in. w czytaniu sztuki Katji Brunner „w nogach za krótka” w reżyserii Doroty Androsz.
W Akademii Muzycznej we Wrocławiu wyreżyserowała „Cleofide” Johanna Adolfa Hassego. Od 2009 roku wykłada na Akademii Muzycznej w Gdańsku, gdzie wyreżyserowała „Zwyczajne szaleństwa” na podstawie sztuki „Opowieści o Zwyczajnym szaleństwie” Petra Zelenki (otwarty spektakl dyplomowy studentów III roku specjalności musical).
IWONA NOWACKA – tłumaczka, kuratorka projektów teatralnych i literackich. Studiowała filologię germańską i literaturoznawstwo na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu oraz Universita degli Studi w Maceracie (Włochy). Tłumaczy teksty teatralne dla dzieci, młodzieży i dorosłych, m.in. takich autorów jak: Martin Heckmanns, Rainer Werner Fassbinder, Juli Zeh, Gesine Danckwart, Jan Fabre, Carsten Brandau, Lothar Kittstein, Falk Richter, Kristo Šagor, Nolte Decar, Bonn Park, Katja Brunner. Wspólnie z Jankiem Turkowskim tworzy duet Turkowski & Nowacka, realizujący spektakle z gatunku wideogawęda (Smalfilm, It’s happening in Norwich, Klosterhof). Stypendystka Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej (2012), Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013) i dwukrotnie Międzynarodowego Funduszu Wyszehradzkiego (2014 i 2016), Künstlerhaus Lukas w Ahrenshoop (2017), a w 2017 i 2018 Literarisches Colloqium w Berlinie. Pomysłodawczyni i kuratorka (wspólnie z Dorotą Kowalkowską) festiwalu „Z Ogniem w Głowie” w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu.
FILIP ZAŁUSKA – absolwent Realizacji Obrazu Filmowego na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, studiował również kulturoznawstwo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Reżyser, scenarzysta oraz autor zdjęć do filmów krótkometrażowych, reklam i teledysków. Jego krótki film „Konferencja”, do którego napisał scenariusz, pokazywany był na wielu festiwalach międzynarodowych, między innymi Camerimage oraz na Festiwalu Filmowym w Berlinie. Filip jest twórcą autorskich teledysków, które zdobyły szerokie uznanie, wygrywając wiele nagród na międzynarodowych festiwalach.
