Łączniczka Armii Krajowej, uczestniczka Powstania Warszawskiego i świadek historii XX wieku. Bratanica wybitnego filozofa prof. Władysława Tatarkiewicza, w chwili wybuchu powstania miała 20 lat i od dwóch lat działała w konspiracji. Należała do Szarych Szeregów – 2. Harcerskiej Baterii Artylerii Przeciwlotniczej „Żbik”, Zgrupowanie „Gurt”. Podczas walk w Warszawie była łączniczką i sanitariuszką, służąc z odwagą i oddaniem. Po kapitulacji powstania trafiła do obozu przejściowego w Ursusie, z którego udało jej się uciec.
Po wojnie osiedliła się na Pomorzu, najpierw w Gdańsku, później w Sopocie, gdzie mieszkała przez resztę życia. Ukończyła Wydział Ogrodniczy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, a zawodowo związała się z Wojewódzkim Związkiem Spółdzielczości w Gdańsku, gdzie pracowała jako księgowa. W życiu społecznym Trójmiasta była osobą znaną i szanowaną – aktywnie uczestniczyła w upamiętnianiu historii Powstania Warszawskiego, spotykała się z młodzieżą, przekazując wartości patriotyzmu, odwagi i solidarności.
W swoich wspomnieniach często podkreślała, że konspiracja była dla niej „szkołą życia”, w której nauczyła się odwagi, dyscypliny i wierności zasadom – wartości, które towarzyszyły jej przez kolejne dekady. Do końca zachowała pogodę ducha, ciekawość świata i gotowość do rozmowy. Zmarła w Sopocie w wieku 101 lat, pozostawiając po sobie wzór służby i hartu ducha dla kolejnych pokoleń.
Czytaj także: Zmarła Elżbieta Tatarkiewicz-Skrzyńska, łączniczka w Powstaniu Warszawskim
