„Do środka” to piąta w dorobku Julii Szychowiak książka poetycka. Lapidarna, zwięzła, skupiona, czasem przewrotnie obchodząca się ze słowami, wytrącająca je z utartych znaczeń lub szlifująca nowe. „Jesteśmy poważnie śmiertelni” — ostrzega autorka, oszczędnie i uważnie operując mową poetycką, jakby w obliczu naszego położenia nie wypadało rozrzutnie obchodzić się z językiem. Wchodząc „do środka” należy stąpać ostrożnie, zważając na autonomię tego gęstego od znaczeń obszaru zapisanego przez tak niewiele słów. A jak wyznaje w najnowszym tomie Julia Szychowiak: „Słowom daleko do ust”, dodając jednak zaraz: „dlatego piszę”.
Julia Szychowiak - Urodzona w 1986 r. Poetka. Laureatka Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2008) za książkę „Po sobie”, nagrody Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek (2008) oraz nagrody „Gazety Wyborczej” wARTo (2009). Nominowana do Nagrody Poetyckiej Silesius za tom „Intro” (2015), W 2019 roku za tom „Dni powszednie i święta” nominowana do Nagrody Poetyckiej im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego i Nagrody Literackiej Gdynia. Właśnie ukazała się jej piąta książka poetycka p.t. „Do środka”. Jej wiersze były tłumaczone na język angielski, niemiecki, słoweński, litewski, japoński i hiszpański.
Marta Pilarska - Nauczyła się czytać na szyldach reklamowych, oglądanych przez szybę autobusu w drodze do przedszkola. Miłośniczka poezji i literatury dla dzieci. Propagatorka komiksów. Hucznie świętowała przyznanie Oldze Tokarczuk literackiego Nobla. Blogerka i bookstagramerka. Prowadzi bloga o książkach i filmach „Z Kafką nad morzem” i jest jedną z 1354 osób czytających poezję. Nawet w hasztagach używa polskich znaków diakrytycznych. Szuka miejsc, gdzie pała dzięcielina, i nie omija opisów przyrody w powieściach. Na co dzień można ją znaleźć w księgarni i wydawnictwie Marpress. Lubi wegańskie jedzenie i biwaki w miejscach bez dostępu do prądu.
Z recenzji Wojciecha Bonowicza:
„Poezja Julii Szychowiak, od początku oparta na ograniczeniu i powściągliwości, skłania też do
powściągliwych i ograniczonych komentarzy. Jej nagość, nieozdobność, chwilami wręcz suchość wymuszana
czytających szczególny rodzaj koncentracji. Kto poszukuje w poezji „mięsa”, u Szychowiak się nie pożywi. To
poezja „szkieletu”, ogołocenia”.
