.jpg)
mat. Plama GAK
Czy miłością i ideą jedności można stawiać czoła konfliktom?! Monodram o Lidii Zamenhof, pisarce, tłumaczce, bahaitce, córce twórcy języka esperanto, która poświęciła życie kontynuacji rodzinnej misji. Spektakl nie jest jednak próbą biograficznego uchwycenia losów „Lilki”, lecz dyskusją na temat idealizmu, procesu dojrzewania, determinacji oraz zasadności poświęcenia i ofiary.
W onirycznej przestrzeni przypominającej zapomnianą wystawę, wykorzystując współczesne środków wyrazu (nowoczesne lalki, obiekty, wizualizacje) Paula Czarnecka oddaje głos Lidii, przywołując strzępki jej wspomnień i wchodząc z nią w nieustanny dialog.
“Mi estas Lidia” to monodram Pauli Czarneckiej o córce Ludwika Zamenhofa – polskiego lekarza okulisty żydowskiego pochodzenia, twórcy idei i języka esperanto, ośmiokrotnie nominowanego do Pokojowej Nagrody Nobla. Życie i dokonania Zamenhofa są powszechnie znane i uznane. Na całym świecie istnieją setki obiektów (ulice, place itp.) nazwane jego imieniem, w tym dwie planetoidy.
Natomiast wiedza o Lidii – córce Zamenhofa jest znikoma. W samym Centrum Ludwika Zamenhofa jest niewiele informacji na jej temat. Znana jest przede wszystkim jako „maskotka Lilka”, a przecież była ważną postacią. Przede wszystkim z powodzeniem i zaangażowaniem kontynuowała ideę i działalność ojca podróżując po Kongresach Esperantystów na całym świecie. Była prawniczką, nauczycielką (wykorzystywała metodę Cseh, która umożliwiała nauczanie esperanta grup międzynarodowych), tłumaczką (przetłumaczyła na esperanto m.in. “Quo vadis” oraz opowiadania B. Prusa) i pisarką. Została również pierwszą w Polsce bahaitką* (*Bahaizm – religia zakładająca duchową jedność ludzkości, oparta o dogmat istnienia jednego Boga dla wszystkich). Zginęła w 1942 r. w obozie w Treblince.
Spektakl “Mi estas Lidia” nie jest próbą biograficznego uchwycenia portretu Lidii Zamenhof, lecz dyskusją na temat idealizmu, procesu dojrzewania, determinacji, zasadności poświęcenia i ofiary. W onirycznej przestrzeni przypominającej ekspozycje zapomnianej wystawy Paula Czarnecka wskrzesza definicje oddając Lidii głos, przywołując strzępki jej wspomnień, wchodząc z nią w nieustanny dyskurs.
Spektakl za pomocą współczesnych środków wyrazu: form lalkowych, obiektów, wizualizacji (animacje,
nagrania) ma za zadanie przybliżenie dzisiejszemu odbiorcy postaci Lidii Zamenhof, której życie i dokonania są przykładem jak miłością i ideą jedności stawić czoła konfliktom, co wydaje się szczególne ważne w otaczającej nas obecnie rzeczywistości. pomysł i wykonanie: Paula Czarnecka
scenariusz i konsultacje reżyserskie: Agata Biziuk-Brajczewska
scenografia: Aleksandra Starzyńska
wizualizacje: Agnieszka Waszczeniuk
muzyka: Uhranova
ruch sceniczny i charakteryzacja: Magdalena Dąbrowska
reżyseria światła: Tomasz Krynicki
tłumaczenia i konsultacje Esperanto: Przemysław Wierzbowski (BTE)
produkcja: Paula Czarnecka i Daria Przybylska
Chór Figur: Urszula Chrzanowska
Martha Roth: Magdalena Dąbrowska
team krawiecki: Gabriela Hukałowicz, Monika Kwiatkowska, Anna Gądek, Elżbieta Zajączkowska i Alina Wnukowska
realizacja nagrań audio: Michał Chrzanowski
wsparcie akustyczne: Wojciech Żukowski
plakat: Magdalena Toczydłowska-Talarczyk
zdjęcie: Robert Szczepański
nagranie spektaklu i trailer: Aniela Andrejczyk
