Sońka to opowieść z polsko-białoruskiego Pogranicza, romans wojenny, w którym nic nie jest sentymentalne.
Wzięty reżyser teatralny Igor, który niespodziewanie znalazł się poza zasięgiem sieci komórkowych, staje się powiernikiem historii tytułowej bohaterki. Na bieżąco przekształca historię staruszki w sztukę teatralną, tworząc własną wersję wydarzeń. A kiedy zdawać by się mogło, że wyczerpał już limit pomysłów, w wiejskiej chacie jego miejsce zajmuje Ignacy, o którym Igor uporczywie próbował zapomnieć… Sońka to oparta na faktach, wielka, ale kameralna, prosta, choć niełatwa, wyciszona, lecz kipiąca emocjami, pacyfistyczna, a jednocześnie brutalna historia. W obecnej sytuacji społecznej i politycznej ten głos może zabrzmieć niebywale aktualnie i świeżo.
Przypadkowe spotkanie (u)znanego, młodego reżysera ze starą Białorusinką przy wiejskiej, podlaskiej drodze daje początek opowieści, która staje się tematem spektaklu, „pasożytującego” na historii drugiego człowieka. A może to spotkanie nigdy się nie odbyło? Może historia została wymyślona? Spektakl stawia pytania o ‚kanibalizm’ artysty, o granice prawdy i powszechną we współczesnej sztuce postawę: kopiuj-zmień-wklej.
Opowieść dotyka dwóch ważnych sfer: nieprzerobionej wciąż historii wschodniej Polski (międzykulturowość, wielowyznaniowość i ponadnarodowość jako hasła reklamowe Podlasia, wymagają głębokiej weryfikacji) oraz poszukiwań nowej formy ‚teatru pamięci’ o świecie, w którym wciąż nie zagoiły są rany i nie rozwiązały się sprawy. Świat ostracyzmu, agresji, ścierających się nacjonalizmów, niezgody i wojny, która nie była najgorszą z tragedii, ‚dawała się polubić’.
Powiedzieć, że Svietlana Anikiej w roli starej Sońki jest zjawiskowa, to nic nie powiedzieć. Jej bladej, niezwykle skupionej twarzy, na której co jakiś czas przemyka chyłkiem uśmiech rodem z renesansowych portretów Bronzina, nie sposób zapomnieć. Jej kaleki sposób poruszania, pochylenie ciała, gesty, spojrzenia tworzą postać, która hipnotyzuje.
(…)
Ps. Brawa należą się całemu zespołowi aktorskiemu Sońki z Rafałem Maćkowiakiem i Aleśem Malčanau na czele. Miło jest oglądać tak skupionych na roli – bez wyjątku dobrze grających – białostockich aktorów , tym bardziej, że skonsolidowany i dobrze grający zespół aktorski nie jest w Polsce regułą. Na wspomnienie zasługuje też ‚kocia muzyka’, którą po mistrzowsku wygrywa na akordeonie jej twórca, Yegor Zabelov.Tomasz Domagała, Sońki płakanie nad rozlanym mlekiem, domagalasiekultury.blog.pl
autor tekstu – Ignacy Karpowicz
reżyseria – Agnieszka Korytkowska-Mazur
adaptacja – Ignacy Karpowicz
scenografia – Jacek Malinowski
kostiumy – Magda Dąbrowska, Agata Wąs
kompozytor – Yegor Zabelov
ruch sceniczny – Maciej Zakliczyński
wizualizacje – Krzysztof Kiziewicz
reżyseria świateł – Marek Oleniacz
asystent reżysera – Michał Pabian
inspicjent – Jerzy Taborski
OBSADA:
Sońka – Svietlana Anikiej
Borbus- Dorota Białkowska
tutejsza – Danuta Bach
tutejsza – Justyna Godlewska – Kruczkowska
tutejsza – Arleta Godziszewska
tutejsza – Krystyna Kacprowicz-Sokołowska
tutejsza – Ewa Palińska
Sonia – Katarzyna Siergiej
tutejsza – Jolanta Skorochodzka
tutejsza – Monika Zaborska-Wróblewska
Joachim – Bartosz Mazur / Grzegorz Falkowski
Misza – Aleś Malčanaǔ
Igor / Ignacy – Rafał Maćkowiak
Janek, brat Sonii – Rafał Olszewski / Piotr Półtorak
tutejszy – Piotr Szekowski / Piotr Półtorak
ojciec Sonii – Marek Tyszkiewicz
tutejszy – Franciszek Utko
Witek, brat Sonii – Mateusz Witczuk
