Tomasz Stańko (Polska)
+
Tomasz Stańko Project (Brazylia/Dania/Kuba/Polska/USA)
Stanisław Sojka (Polska)
Die Norddeutscher Rundfunk Bigband (Niemcy)
Richard Bona (Kamerun)
Mika Urbaniak (Polska)
Monika Brodka (Polska)
R.U.T.A. Beat oraz Power of the Horns Brass Ensemble (Polska)
Kayah (Polska)
Chaka Khan (Stany Zjednoczone)
Quincy Jones (Stany Zjednoczone)
Scenografia: Radek Dębniak
Scenariusz i reżyseria: Krzysztof Materna
Stańko+ to wyjątkowy punkt programu Solidarity of Arts 2012, wielkie święto polskiego jazzu i wymarzony sposób na uczczenie 70. urodzin światowej klasy trębacza i najbardziej rozpoznawalnego polskiego jazzmana w Stanach Zjednoczonych. Świętujemy na dwóch scenach i centralnej platformie wychodzącej w publiczność: konstrukcja powstanie za Polską Filharmonią Bałtyckią w Gdańsku, w miejscu ubiegłorocznego show Marcusa Millera. Format „+”, czyli największe w Polsce widowisko jazzowe na wolnym powietrzu, co roku przyciąga do Gdańska muzyków wybitnych. Koncerty Możdżer+ (2010) i Marcus+ (2011) poprzeczkę artystyczną (ale też organizacyjną) postawiły bardzo wysoko: tym większym zaszczytem i szczęściem była dla nas wiadomość, że zaproszenie Tomasza Stańki, gospodarza i kierownika muzycznego projektu, przyjął wielki jazzman i legenda światowego showbiznesu, Quincy Jones. Artysta wystąpi w naszej części Europy po raz pierwszy, co samo w sobie będzie doniosłym wydarzeniem kulturalnym. Obok gospodarza i największej gwiazdy publiczność będzie miała okazję podziwiać jedną z najlepszych orkiestr jazzowych Europy, Bigband Radia Północnych Niemiec. Skład zespołu Tomasza Stańki (Tomasz Stańko Project) to piątka wybitnych jazzmanów (i jazzmanek): David Virelles z Kuby (instrumenty klawiszowe), brazylijski gitarzysta Nelson Veras, kontrabasista Sławomir Kurkiewicz, amerykański perkusista Gerald Cleaver oraz Marilyn Mazur z Danii (instrumenty perkusyjne).
Pozostali wykonawcy to również klasa światowa: Stanisław Sojka, wspaniały kameruński basista Richard Bona, Chaka Khan, Kayah, Monika Brodka, Mika Urbaniak, a także R.U.T.A. Beat oraz Power of the Horns Brass Ensemble.
Po raz kolejny założenia inscenizacyjne widowiska wpisują się w ideę naszego festiwalu: znowu przestrzeń miejską Gdańska wypełni sztuka najwyższej próby i dziesiątki (mamy nadzieję) tysięcy jej wspaniałych fanów.
Tomasz Stańko
Zaczynał w 1962 roku z Adamem Makowiczem (ich Jazz Darings nazywany jest pierwszym europejskim zespołem free jazzowym), oraz jako członek kwintetu Krzysztofa Komedy. Stańko grał z Komedą przez pięć lat i uczestniczył w nagraniach większości polskich kompozycji filmowych kompozytora. Wspólnie nagrali arcydzieło europejskiego jazzu, album Astigmatic (1966).
W 1968 roku miał już swój własny, rozsławiający imię polskiej muzyki na świecie kwintet. Zespół ten (grał w nim m. in. Zbigniew Seifert) do dziś uważany jest za jeden z kamieni milowych rozwoju sztuki i kultury jazzu w Polsce i Europie. W latach
1970-tych Stańko współpracował z Krzysztofem Pendereckim i Donem Cherrym.
W latach 80-tych eksperymentował z rockiem i muzyką elektroakustyczną.
Płyta Soul of Things, którą nagrał w 2002 roku z pianistą Marcinem Wasilewskim, basistą Sławomirem Kurkiewiczem i bębniarzem Michałem Miśkiewiczem, przyniosła mu Fryderyka – jednego z czterech w karierze w kategorii Album Jazzowy Roku. Do dziś jest ona uznawana za „zasadniczy wzór stylu Stańki i jego nieomylnie rozpoznawalnego, mrocznego i intensywnego brzmienia.” Tomasz Stańko jest laureatem dziesiątek innych, najbardziej prestiżowych nagród muzycznych, w tym Europejskiej Nagrody Jazzowej (2003) oraz Deutscher Schallplattenpreis za album Green Hill (płyta roku 2000). W 2011 roku Stańko otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla kultury narodowej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej.”
Był jedną z największych gwiazd widowiska Marcus+ i 3. edycji festiwalu Solidarity of Arts. Piękny, namiętny i głęboki ton trąbki Tomasza Stańko będzie wymarzonym motywem przewodnim największego widowiska jazzowego w Polsce 2012 roku.
Muzycy zespołu Tomasz Stańko Project:
David Virelles fortepian
Nelson Veras gitara
Slawomir Kurkiewicz kontrabas
Gerald Cleaver perkusja
Marilyn Mazur perkusja
tomaszstanko.com
Quincy Jones
Muzyk, kompozytor, producent w najszerszym i najbardziej kreatywnym znaczeniu słowa oraz dyrygent Quincy Jones urodził się w Chicago w 1933 roku. Dzieciństwo spędził w Seattle, gdzie jako gimnazjalista zaczął grać na trąbce i śpiewać w kwartecie gospelowym. Edukację muzyczną kontynuował na stypendium Schillinger House (dawna nazwa Berklee College of Music) w Bostonie, ale już jako 18-latek przeprowadził się do Nowego Jorku. W krótkim czasie wypracował reputację świetnego aranżera oraz muzyka studyjnego: w połowie lat 1950-tych pracował z takimi artystami jak Sarah Vaughan, Ray Charles, Duke Ellington czy Dinah Washington.
W 1957 wyjechał do Paryża, gdzie studiował kompozycję pod okiem legendarnej Nadii Boulanger, jednocześnie będąc dyrektorem muzycznym Barclay Disques (w tym okresie nagrywał u Jones’a m. in. Jacques Brel). W latach 60-tych rozwijał się jako kompozytor, producent i aranżer (w połowie dekady przez trzy lata pracował z Frankiem Sinatrą: jego aranżacja „Fly Me To The Moon” była odtworzona na księżycu tuż po lądowaniu w 1969 roku). W tym samym roku nagrał własną płytę Walking in Space, wielki sukces komercyjny i artystyczny, na której połączył brzmienia rockowe, popowe i R&B. Wkrótce potem produkował nagrania Arethy Franklin i aranżował muzykę dla Paula Simona.
Lata 70-te i początek 80-tych to czas, w którym z uwagi na poważne problemy zdrowotne Jones zmniejszył ilość swoich projektów na rzecz ich rozmachu. Wyprodukował trzy wielkie albumy Michaela Jacksona, w tym sprzedany w 46 milionach kopii Thriller (1982, rekord wszech czasów). Był dyrygentem i producentem historycznego wykonania „We are the World” (1985, ponad 20 milionów sprzedanych kopii piosenki, 63 miliony dolarów zysku ze sprzedaży albumu i gadżetów przeznaczone na pomoc humanitarną w Afryce i USA; było to pionierskie przedsięwzięcie powszechnego dzisiaj jednoczenia się największych artystów przy wielkoskalowych projektach charytatywnych). Jego płyta Back on the Block (1989, Grammy w kategorii „Album Roku”) stanowiła pierwszą w historii fuzję tradycji be bopu z hip hopem: na płycie wystąpili m. in. Dizzy Gillespie, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Miles Davis oraz Chaka Khan, Ice T i Big Daddy Kane.
W 1991 roku Quincy Jones wykonał ukłon w stronę coraz częściej zaniedbywanych przez siebie fanów jazzu (on sam był już w tym czasie ikoną afro-amerykańskiego mainstreamu, nie tylko muzycznego), nagrywając i dyrygując jeden z ostatnich wielkich występów Milesa Davisa. Miles and Quincy Live At Montreux, czyli wspólne wykonanie utworów z płyt Miles Ahead, Porgy and Bess i Sketches of Spain w aranżacjach Gila Evansa, przyniosło obu tuzom gatunku Grammy w kategorii „Najlepszy występ dużej orkiestry jazzowej.”
Na płycie Q’s Jook Joint (1995, 7 nominacji do Grammy) Jonesowi udało się zebrać takich artystów jak Bono, Ray Charles, Phil Collins, Coolio, Gloria Estefan, Herbie Hancock, Barry White i Stevie Wonder. Powstało dzieło, które jest świadectwem muzycznej drogi swojego pomysłodawcy: od spełnionego muzyka jazzowego, przez utalentowanego kompozytora, aranżera i dyrygenta, do niezrównanego producenta muzycznego.
O nieograniczonym horyzoncie Jonesa świadczy też fakt, że w 1997 roku jego Quincy Jones Media Group wyprodukowała dla amerykańskiej telewizji film dokumentalny o Aleksandrze Puszkinie.
Od drugiej połowy lat 1990-tych Quincy Jones koncentruje się przede wszystkim na produkowaniu muzyki, a wszędzie na świecie przyjmowany jest jako nieoficjalny ambasador kultury Stanów Zjednoczonych. Od kilku lat zabiega zresztą o utworzenie stanowiska „Secretary of the Arts” w administracji Baracka Obamy.
Osobnym rozdziałem są dokonania artysty w branży filmowej i telewizyjnej. Jones napisał 33 ścieżki dźwiękowe do filmów pełnometrażowych: ma na swoim koncie 7 nominacji do Oskara, w tym za „The Pawnbroker” (1964) i „Z Zimną Krwią” (1967). W 1985 roku współ-wyprodukował adaptację powieści Alice Walker „The Color Purple” Stevena Spielberga (11 nominacji do Oskara), odkrył najbardziej wpływową kobietę amerykańskiego showbiznesu (Oprah Winfrey) dla publiczności filmowej, a w 1991 roku przy okazji produkowanego przez siebie serialu „The Fresh Prince Of Bel Air” zaprezentował światu aktorsko-muzyczny talent Willa Smitha.
Quincy Jones jest laureatem 27 nagród i 79 nominacji do Grammy. Obie liczby to rekordy wszech czasów wśród żyjących artystów. Pierwszą statuetkę zdobył w 1964 roku, ostatnią w 2002. W 1990 roku został odznaczony francuskim Orderem Legii Honorowej, w 1994 prestiżową szwedzką Polar Music Award, a w 2010 amerykańskim National Medal of Arts. Posiada tytuły doktorskie Honoris Causa takich uczelni jak Howard University, Berklee College of Music, Seattle University, University of Connecticut, Harvard University, New York University, University of Miami i The American Film Institute. Skala wpływu twórczości Jonesa na muzykę współczesną jest trudna do opisania. W ostatnich latach laureaci Grammy notorycznie samplują piosenki napisane przez niego kilka dekad temu.
quincyjones.com
Die Norddeutscher Rundfunk Bigband
Big Band Jazzowy Radia Północnych Niemiec to jednostka elitarna. W połowie lat 1970-tych doszło do zmiany podstawowych założeń koncepcyjnych orkiestry (osoby odpowiedzialne: wydawca Wolfgang Kunert oraz długoletni lider Dieter Glawischnig) i od tego czasu za jej pulpitami siadają wyłącznie wybitni soliści – muzycy jazzowi charakteryzujący się (poza umiejętnościami) wolą i odwagą do grania „po swojemu”. Od trzech lat dyrektorem artystycznym jest Jörg Achim Keller, który już w latach 1980-tych aranżował dla zespołu muzykę. Repertuar Bigbandu NDR od dekad składa się z trzech części. Pierwsza to kultywacja 100-letniej tradycji światowego jazzu, druga to fascynujące spotkania i wspólne granie z największymi (m. in. Chet Baker, Al Jarreau, Carla Bley, Bobby McFerrin, João Bosco, Omar Sosa), a trzecia to doskonalenie własnego profilu poprzez wykonywanie kompozycji muzyków i lidera zespołu.
Strona internetowa NDR podkreśla, że każdy muzyk orkiestry wzbogaca jej brzmienie własnym charakterem poszerzając jednocześnie horyzont całości. NDR Bigband to światowy standard improwizowanego jazzu solistów, o czym świadczy nieustające zapotrzebowanie największych gwiazd do nagrywania i występowania właśnie z nimi.
ndr.de/orchester_chor/bigband/
Richard Bona
Uznawany dzisiaj za jednego z najlepszych gitarzystów basowych świata Richard Bona urodził się w wiosce Minta we wschodnim Kamerunie w 1967 roku. Jego dziadek i mama byli pieśniarzami, a on sam od wczesnego dzieciństwa posiadał niebywałą intuicję muzyczną: jako dziecko był w stanie nauczyć się przyzwoicie grać na dowolnym instrumencie wyłącznie obserwując jak grają na nim starsi muzycy. Zaczynał na własnoręcznie wykonanym balafonie (afrykański instrument z rodziny ksylofonów), oraz na gitarze. Do gry na basie zainspirowała go muzyka prekursora nowoczesnego grania na tym instrumencie, Jaco Pastoriusa, swoją drogą wielkiego idola Marcusa Millera. Jako 22-latek Richard Bona przeniósł się do Paryża, gdzie po dwóch miesiącach od przylotu do wspólnego nagrywania zapraszali go najwięksi francuscy jazzmani. We Francji nauczył się też pisać muzykę. W 1995 roku przeprowadził się na stałe do Nowego Jorku, gdzie przez półtora roku był kierownikiem muzycznym i liderem zespołu Harry’ego Balafonte’a. Potem przyszła kolej na współpracę z takimi gwiazdami jak Michael Brecker, Steve Gadd, Herbie Hancock, Chick Corea, Joni Mitchell, George Benson, Bobby McFerrin, Brandford Marsalis, Sadao Watanabe i Chaka Khan. W 1998 roku Bona podpisał kontrakt z wytwórnią Columbia, która wydała pierwsze trzy z ośmiu solowych albumów artysty. Oprócz gry na basie można na nich podziwiać jego nieprawdopodobny głos. W 2002 roku artysta był częścią składu światowego tournee Pata Metheny’ego, a przy swoim czwartym, nominowanym do Grammy albumie Tiki (2005) współpracował z nim John Legend.
Richard Bona, dzisiaj również profesor New York University na wydziale Jazzu, ma szansę stać się dla projektu Stańko+ tym, czym Zohar Fresco i Naná Vasconselos byli dla widowiska Możdżer+, a Edmar Castaneda i Angélique Kidjo dla widowiska Marcus+. W Gdańsku artysta wystąpi w więcej niż godnym towarzystwie muzyków Mandekan Cubano:
Osmany Parades instrumenty klawiszowe
Dennis Hernandez trąbka
Luisito Quintero bębny i instrumenty perkusyjne
Roberto Quintero instrumenty perkusyjne
bonamusic.com
Stanisław Sojka
Stanisław Sojka urodził się w 1959 roku w Żorach. Jest wokalistą jazzowym, skrzypkiem, pianistą, gitarzystą, kompozytorem i poetą. Śpiewać zaczął w wieku 7 lat (ze swoim tatą w chórze kościelnym), potem skupił się na skrzypcach, a Akademię Muzyczną w Katowicach ukończył na wydziale kompozycji i aranżacji.
Pod koniec lat 1970-tych Sojka grał bluesa i gospel, a jego pierwszy recital w Filharmonii Narodowej w Warszawie składał się z utworów Raya Charlesa, Carole King i Beatlesów. W 1981 roku nagrał (złotą) płytę Blublula zawierającą standardy Duke’a Ellingtona i Johna Coltrane’a. W 1984 roku wziął udział w nagraniu pierwszej solowej płyty Tadeusza Nalepy, a w 1989 został laureatem Nagrody im. Krzysztofa Komedy. Dwa lata później wydana została przełomowa (według samego Sojki) płyta pt. Acoustic. Nagrana z gitarzystą zespołu Tie Break Januszem „Yaniną” Iwańskim, zawiera największe przeboje muzyka, takie jak „Cud niepamięci” i „Tak jak w kinie”. Album Acoustic wyprzedził (bo przesadą byłoby napisać, że zapoczątkował) epokę płyt i koncertów „unplugged” stacji MTV.
W 1995 roku Sojka został laureatem pierwszego w historii Fryderyka (Najlepszy Wokalista 1994), a w 1999 roku razem z Grzegorzem Turnauem napisał i wykonał przebój „Soplicowo” do filmu „Pan Tadeusz” Andrzeja Wajdy. W ciągu ostatnich 10 lat nagrywał do własnej muzyki między innymi „Tryptyk Rzymski” Jana Pawła II (2003), poezję Czesława Miłosza (2009 i 2011) i Zbigniewa Herberta (2009, wiersz „Czułość” do muzyki Grzegorza Turnaua) i nieznane piosenki Agnieszki Osieckiej (2010).
24. kwietnia 2012 roku ukazał się jego 34. album pt. Stanisław Soyka w hołdzie Mistrzowi (piosenki Czesława Niemena).
Oto prawdziwy muzyczny odkrywca, twórca oryginalny, ekstraklasa polskiego jazzu i okolic, wygrywający swoją publiczność maestrią i autentycznością, nie chęcią popisania się. Występ na jednej scenie z Quincy Jonesem przy okazji widowiska Stańko+ będzie wydarzeniem szczególnym, tak dla samego artysty, jak i dla wszystkich fanów jazzu w Polsce.
soyka.pl
R.U.T.A. Beat oraz
Power of the Horns
Brass Ensemble
Kapela ze Wsi Warszawa przez 15 lat swojego istnienia zdołała przekonać współczesnych odbiorców w kraju i na świecie do polskiej muzyki tradycyjnej. Wszystko dzięki awangardowej interpretacji i wyjątkowemu brzmieniu, które skrzypcom, cymbałom i barbanom potrafili nadać instrumentaliści zespołu. Podobnymi atutami dysponuje jeden z najnowszych projektów założyciela i muzyka Kapeli, Macieja Szajkowskiego. W marcu 2011 roku R.U.T.A. (to nazwa zarówno prowadzonego od kilka lat projektu badawczego, jak i samego zespołu) wydała pierwszy, entuzjastycznie przyjęty przez fanów i krytykę, album pod tytułem GORE – Pieśni buntu i niedoli, XVI-XX w.. Płyta jest zbiorem nowoczesnych wykonań tradycyjnych polskich piosenek odnalezionych i spisanych na wsiach, wyrażających bunt polskich chłopów przeciwko feudalnym panom, pańszczyźnie oraz skargę na biedę, choroby i zły los. W czerwcu 2012 roku zespół zarejestrował koncert w słynnym londyńskim BBC Maida Vale 4 Studio.
R.U.T.A. Beat to propozycja przygotowana specjalnie z okazji koncertu Stańko+.
Beat Generation (beatnicy), czyli nieformalny awangardowy ruch literacko-kulturowy propagujący idee indywidualizmu, nonkonformizmu i swobody twórczej, powstał w latach 1950-tych w USA. Był podstawą rewolucji hippisowskiej lat 60-tych, a jego inspiracją i paliwem ideowym była twórczość Williama Blake’a, Walta Whitmana oraz Arthura Rimbauda. Inspirację muzyczną dla projektu R.U.T.A. Beat stanowią tacy wykonawcy jak Cannonball Adderley, Chet Baker, Art Blakey, Clifford Brown, Ray Brown, Kenny Burrell, Kenny Clarke, John Coltrane, Miles Davis, Frank Marocco, Charles McPherson, Walter Davis, Jr Charles Mingus, Fats Navarro, Charlie Parker, Sonny Rollins, Mort Weiss, Red Rodney. R.U.T.A. Beat to:
Kamil Rogiński autor muzyki, saz, śpiew, aranżacje
Maciej Szajkowski pomysłodawca, bęben obręczowy, śpiew, aranżacje
Paweł Gumola śpiew, gitara
Robert Matera śpiew, basetla, VJ
Sylwia Świątkowska fidel płocka, skrzypce
Jolanta Kossakowska fidel średniowieczna, skrzypce barokowe, śpiew
Anna Mamińska fidel płocka, śpiew,
Konrad Rogiński klarnet basowy, saksofon sopranowy, śpiew
Łukasz Boruta Borowiecki kontrabas
Tomasz Waldowski baraban, bębny, śpiew
Rafał Osmolak saz, śpiew
Agnieszka Sroka Sroczyńska fidel średniowieczna, fidel renesansowa, skrzypce, śpiew
Mariusz Dziurawiec dźwięk
Opracowanie literackie projektu: Jacek Podsiadło, Rafał Księżyk, Maciej Szajkowski
Monika Brodka
Monika Brodka urodziła się w Żywcu w 1987 roku. W 2004 roku zdobyła ogólnopolską popularność wygrywając pierwszą nagrodę telewizyjnego programu Idol i wydając pierwszą, znakomicie przyjętą przez publiczność i krytykę płytę Album. Następna (Moje piosenki, 2006) była jeszcze lepsza i podobnie jak pierwsza osiągnęła status złotej.
Potem już tylko szerokie wody: Granda (2010) zdobyła między innymi 3 Fryderyki, w tym w kategoriach Wokalistka Roku i Album Roku, oraz nagrodę Mateusza radiowej Trójki w kategorii Muzyka Rozrywkowa - Wydarzenie, „w uznaniu dynamicznego rozwoju osobowości twórczej i odważnego spojrzenia w przyszłość.”
Jej muzyka (zwłaszcza ostatni album) jest zróżnicowana stylistycznie, oryginalna i bije od niej siła osobowości autorki. Rozrywkowo-rockowa Monika Brodka to najlepsza rzecz jaka mogła się przytrafić polskiej muzyce ostatnich lat.
monikabrodka.com
Mika Urbaniak
Michelle (Mika) Urbaniak urodziła się w Nowym Jorku w 1980 roku. Jest córką Urszuli Dudziak i Michała Urbaniaka, do niedawna głosem firmowym Andrzeja Smolika, nie znoszącą kategoryzacji wokalistką jazzową, hip-hopową, popową i rockową. W każdym gatunku brzmi szlachetnie i światowo. Solowy debiut (Closer, 2009) przyniósł jej Fryderyka w kategorii Album Roku Pop. Drugiej płyty (Follow you; produkcja, aranżacje i teksty Victor Davies; premiera 24. kwietnia 2012) wyróżnienia też raczej nie ominą.
Jest (i płyta i Mika) sumą wszystkiego co w muzyce pop najlepsze, produktem dopracowanym w szczególe, prostym w dobrym znaczeniu słowa (patrz utwór
„Rock and roll”), różnorodnym i energetyzującym.
mikaurbaniak.com
Kayah
Kayah (Katarzyna Szczot) urodziła się w 1967 roku w Warszawie. Jest nie tylko wokalistką (to wie każdy), ale również kompozytorką, autorką tekstów i producentką. Karierę muzyczną zaczynała w latach 1980-tych od współpracy z takimi zespołami jak Tilt, Rastar i Zgoda. Prawdziwą eksplozję popularności przyniósł jej pierwszy solowy album pt. Kamień (1995), za który przyznano jej Fryderyka dla najlepszej polskiej wokalistki oraz tytuł Indywidualności Roku 1996 Telewizji Polskiej. Kolejna płyta (Zebra, 1997) była jeszcze większym sukcesem: Kayah otrzymała 8 nominacji do Fryderyków (wygrała w kategoriach: autor-, kompozytor-, wokalistka-, oraz album roku), a przeboje „Na językach” i „Supermanka” weszły do kanonu polskiego popu.
W 1999 roku współpraca z Goranem Bregovićem zaowocowała jednym z największych komercyjnych sukcesów fonograficznych w historii Polski: sprzedanym w siedmiokrotnie platynowym nakładzie albumem Kayah i Bregović. Wydana tuż po nim solowa płyta artystki Jaka Ja Kayah (2000) była kolejnym hitem (6 nominacji do Fryderyków), podobnie jak wydany w 2003 roku album StereoTyp (7 nominacji) z wielkim przebojem „Testosteron”.
W 2006 roku Kayah została pierwszą artystką z naszej części Europy zaproszoną do nagrania koncertu z cyklu MTV Unplugged. Wystąpili w nim gościnnie miedzy innymi Anna Maria Jopek, Chesney Snow i Ariel Silva Valdes. Wydana w 2007 płyta dvd z koncertu była pierwszym albumem Kayah wydanym przez jej własną wytwórnię. Od 2001 roku założona wspólnie z Tomikiem Grewińskim Kayax Production & Publishing (co najmniej) przyczyniła się do sukcesu takich artystów jak Krzysztof Kiljański, Zakopower, Sofa, Maria Peszek i Smolik.
Artystka nagrywała z samą Cesárią Évorą, z Royal String Quartet (albumy Skała, 2009, oraz Kayah & Royal Quartet, 2010), pojawiła się na płycie z kompozycjami Włodzimierza Nahornego, do których teksty napisał Wojciech Młynarski. Jej udział w widowisku Stańko+ to szansa dla fanów na odkrycie jeszcze jednej, zawsze niezwykłej i autentycznej Kayah.
kayah.pl
Chaka Khan
Chaka Khan (Yvette Marie Stevens) urodziła się w 1953 roku w Chicago. Jest wokalistką i autorką piosenek, zdobywczynią 22 nominacji i 10 nagród Grammy, legendą wymienionych wyżej gatunków często określaną w branży muzycznej jako królowa muzyki funk.
Khan wielką popularność zdobyła jako liderka zespołu Rufus w latach 1970-tych.
Do jej najbardziej rozpoznawalnych przebojów należą „I’m Every Woman” (1978), „Ain’t Nobody” (1983) oraz napisany przez Prince’a „I feel for you” z udziałem Stevie Wondera, z platynowej płyty o tym samym tytule (1984).
W 1998 roku Khan podpisała kontrakt z należącą właśnie do Prince’a wytwórnią płytową NPG Records, a z nim samym niedługo później ruszyła w wspominaną do dziś trasę.
W 2004 roku artystka wydała swój pierwszy od 22 lat album z jazzowymi coverami pt. ClassiKhan. Trzy lata później wielki sukces odniosła płyta Funk This (Grammy za najlepszy album R&B), na której znalazł się hit „Angel” oraz „Disrespectful” wykonany w duecie z Mary J. Blige. W 2008 roku Khan odniosła poważny sukces aktorski wcielając się w rolę Sofii w broadway’owskiej wersji musicalu „The Color Purple”, producentką której była Oprah Winfrey. W latach 80-tych w wersji wyprodukowanej przez Quincy Jonesa rolą tej samej Sofii swoją wielką karierę w showbiznesie zaczynała... Oprah Winfrey.
W 2010 roku Chaka Khan wzięła udział w nagraniu utworu „The Song Goes On”,
który pojawił się na albumie The Imagine Project Herbie Hancocka.
Rok później Chaka Khan została uhonorowana gwiazdą na Hollywood Walk of Fame. I na koniec dwie bardzo ważne informacje: w 1978 roku Chaka Khan nagrała wspólnie z Quincy Jonesem wielki przebój „Stuff like that”, a w 1989 roku wystąpiła na jego genialnej płycie Back on the Block (cover „I’ll Be Good to You”). Spotkanie tej dwójki przy okazji widowiska Stańko+ będzie wielkim i wzruszającym wydarzeniem muzycznym.
chakakhan.com
