Głos Magdaleny Modzelewskiej-Rybickiej słychać w dokumentalnych scenach ze strajku w filmach “Robotnicy’80” i w “Człowieku z żelaza” Andrzeja Wajdy. Wtedy, w Sierpniu, wraz z Bożeną Rybicką-Grzywaczewską przy Bramie nr 2 stawały pośród tłumu stoczniowców i modliły się, co budowało morale strajkujących.
Magdalena była gdańszczanką z urodzenia. W latach 1973-78 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Gdańskim. Przystąpiła wówczas do Komitetu Obrony Robotników (1976) i do ROPCiO (1977). Od początku była zaangażowana w tworzenie i rozwój niezależnego od komunistów tzw. drugiego obiegu wydawniczego: zaczynała od przepisywania na maszynie Komunikatów KOR, potem organizowała prace edytorskie i wydawnicze dla pisma “Bratniak” i Wydawnictwa Młoda Polska. W okresie 1979–1980 była nauczycielką w szkole podstawowej w Gdańsku, następnie - bibliotekarką w Bibliotece Głównej Akademii Medycznej, skąd została zwolniona pod naciskiem Służby Bezpieczeństwa. Wielokrotnie inwigilowana przez SB w latach 1977-1988. W stanie wojennym pomagała ukrywać się pozostającym w podziemiu działaczom Solidarności.
Opór przeciwko PRL w przypadku Magdaleny Modzelewskiej-Rybickiej miał podstawy chrześcijańskie. Od połowy lat 70. XX w. była związana z kościelnym Ruchem Światło i Życie oraz duszpasterstwem akademickim.
W 1977 r. była współzałożycielką Studenckiego Komitetu Solidarności Wyższych Uczelni Trójmiasta. Od 1977 - uczestniczka Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1979 r. - współzałożycielka Ruchu Młodej Polski.
Publiczne modlitwy o wolność dla więzionych działaczy opozycji były bodaj najgłośniejszą inicjatywą Magdaleny Modzelewskiej-Rybickiej. Organizowała je wraz ze szwagierką Bożeną Rybicką-Grzywaczewską od 1978 r. w Kościele Mariackim w Gdańsku - w intencji działacza WZZ Błażeja Wyszkowskiego, a następnie Dariusza Kobzdeja i Tadeusza Szczudłowskiego (maj-sierpień 1980).
Współorganizowała w tym czasie w Gdańsku manifestacje rocznicowe z okazji świąt 3 Maja, 11 Listopada, a także Grudnia’70.
Nie mogło jej zabraknąć w sierpniu 1980 r. w strajkującej Stoczni Gdańskiej. Była protokolantką rozmów Komitetu Strajkowego z dyrekcją stoczni. Od września do grudnia 1980 r. pracowała w sekretariacie Lecha Wałęsy.
Magdalena Modzelewska-Rybicka w latach 1982–1983 należała do redakcji podziemnego pisma „Solidarność. Pismo Regionu Gdańskiego”, od jesieni 1982 r. - w „Polityce Polskiej”.
Po stanie wojennym odbyła studia doktoranckie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, następnie - studia teologiczne w Gdańskim Instytucie Teologicznym.
W wolnej Polsce, od lat 90. XX wieku, pracowała jako terapeutka w zakresie uzależnień i przemocy w rodzinie (1998–2002), potem w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci w Koszalinie (2003–2006) i następnie jako podinspektor ds. przeciwdziałania alkoholizmowi w Urzędzie Miejskim w Gdańsku. Od 2005 r. prowadziła warsztaty dla rodziców i opiekunów dzieci niepełnosprawnych. W latach 2005–2007 była terapeutką w Wojewódzkim Ośrodku Terapii Uzależnienia od Alkoholu i Współuzależnienia w Gdańsku, pracowała też w Zespole Pomocy Rodzinie przy Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych.
W 2006 r. została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski a w roku 2015 - Krzyżem Wolności i Solidarności.
Prywatnie - żona Mirosława Rybickiego.
Zmarła w wieku 61 lat.
Na podstawie Encyklopedii Solidarności i Gedanopedii oprac. R.D.
