Oliwa ma Skwer im. Marka Bezruczki

Zielony skwerek, zlokalizowany u zbiegu ulic Kaprów i Obrońców Westerplatte w Gdańsku Oliwie zyskał imię Marka Bezruczki. Taką decyzję podjęli miejscy radni podczas dzisiejszej sesji Rady Miasta Gdańska. Za przyjęciem uchwały głosowało 27 radnych, 7 wstrzymało się od głosu.

Gen. Marko Bezruczko uznawany jest przez publicystów i historyków za symbol polsko-ukraińskiego braterstwa broni i wspólnej walki z komunistycznym zagrożeniem. Z wnioskiem o nadanie nazwy Skwer im. Gen. Marka Bezruczki wystąpił Lev Zakharchyshyn, konsul Ukrainy w Gdańsku. 

 - W 2020 roku Polska będzie obchodzić setną rocznicę Bitwy Warszawskiej – jednej z heroicznych stron swojej historii. Bohaterska obrona Zamościa w dniach 28-30 sierpnia 1920 roku przez siły 6 Dywizji Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej pod dowództwem generała Marka Bezruczki powstrzymała ofensywę hord Budionnego i umożliwiła polskiej armii uderzenie na flankę, pokonanie i odparcie oddziałów Bolszewickich. Nie tylko uratowało to Warszawę i Polskę, lecz także przekreśliło sowieckie plany zdobycia całej Europy – czytamy we wniosku wystosowanym do prezydent Gdańska, przez konsula Ukrainy. – Godne upamiętnienie tej daty to nie tylko nasz historyczny obowiązek, ale również doskonała okazja, aby dziś wskazać na nienaruszalność ukraińsko-polskiego braterstwa. Zwracam się z propozycją uwiecznienia bohatera obydwu naszych narodów Generała Marka Bezruczki poprzez nadanie imienia jednej z ulic lub placów miasta Gdańska – uzasadnia Lev Zakharchyshyn, konsul Ukrainy. 

Marek Bezruczko urodził się 31 października 1893 roku w Wielkim Tokmaku na Zaporożu – generał armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Ukończył Czugujewską Oficerską Szkołę Piechoty, a następnie Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu. W wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu pułkownika był dowódcą 6 Siczowej Dywizji Strzelców Armii Ukraińskiej republiki Ludowej. W dniu 7 maja 1920 roku dowodzona przez niego 6 dywizja wraz z wojskami polskimi zajęła Kijów. Dowodził obroną Zamościa przed Armia czerwoną, co zostało wysoko ocenione przez dowództwo polskie. Uczestniczył w rozbiciu Armii Konnej Budionnego w bitwie pod Komarowem. W latach 1921-1924 członek Wyższej rady Wojennej Ukraińskiej Republiki Ludowej. W latach 30 tych był przewodniczącym Ukraińskiego Towarzystwa Wojskowo – Historycznego w Warszawie. Zmarł 10 lutego 1944 r. Został pochowany na cmentarzu prawosławnym na warszawskiej Woli.