Zielony skwerek, zlokalizowany u zbiegu ulic Kaprów i Obrońców Westerplatte w Gdańsku Oliwie zyskał imię Marka Bezruczki. Taką decyzję podjęli miejscy radni podczas dzisiejszej sesji Rady Miasta Gdańska. Za przyjęciem uchwały głosowało 27 radnych, 7 wstrzymało się od głosu.
Gen. Marko Bezruczko uznawany jest przez publicystów i historyków za symbol polsko-ukraińskiego braterstwa broni i wspólnej walki z komunistycznym zagrożeniem. Z wnioskiem o nadanie nazwy Skwer im. Gen. Marka Bezruczki wystąpił Łew Zacharczyszyn, konsul generalny Republiki Ukrainy w Gdańsku.
“W 2020 roku Polska będzie obchodzić setną rocznicę Bitwy Warszawskiej – jednej z heroicznych stron swojej historii. Bohaterska obrona Zamościa w dniach 28-30 sierpnia 1920 roku przez siły 6 Dywizji Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej pod dowództwem generała Marka Bezruczki powstrzymała ofensywę hord Budionnego i umożliwiła polskiej armii uderzenie na flankę, pokonanie i odparcie oddziałów bolszewickich. Nie tylko uratowało to Warszawę i Polskę, lecz także przekreśliło sowieckie plany zdobycia całej Europy - czytamy we wniosku wystosowanym do prezydent Gdańska, przez konsula generalnego Ukrainy. - Godne upamiętnienie tej daty to nie tylko nasz historyczny obowiązek, ale również doskonała okazja, aby dziś wskazać na nienaruszalność ukraińsko-polskiego braterstwa. Zwracam się z propozycją uwiecznienia bohatera obydwu naszych narodów Generała Marka Bezruczki poprzez nadanie imienia jednej z ulic lub placów miasta Gdańska”.
Konsul Łew Zacharczyszyn wystąpił również online, podczas czwartkowej sesji Rady Miasta Gdańska, by osobiście zachęcić radnych do uhonorowania generała Bezruczko. Podkreślił, że taki skwer będzie pozytywnym sygnałem dla obywateli Ukrainy, których tysiące mieszkają w Gdańsku.
Pamięć generała Bezruczki w 2018 r. uhonorował Wrocław rondem na Stabłowicach; podobnie dwa inne miasta w 2020 r.: Warszawa (skwer na Woli, niedaleko miejsca pochówku) i Koszalin (skwer).
Marko Bezruczko ur. 31 października 1893 roku w Wielkim Tokmaku na Zaporożu - generał armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. W czasach carskich ukończył Czugujewską Oficerską Szkołę Piechoty, a następnie Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu. W wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu pułkownika był dowódcą 6 Siczowej Dywizji Strzelców Armii Ukraińskiej republiki Ludowej. W dniu 7 maja 1920 roku dowodzona przez niego 6 dywizja wraz z wojskami polskimi zajęła Kijów. Dowodził obroną Zamościa przed Armia Czerwoną, co zostało wysoko ocenione przez dowództwo polskie. Uczestniczył w rozbiciu Armii Konnej Budionnego w bitwie pod Komarowem. W latach 1921-1924 członek Wyższej rady Wojennej Ukraińskiej Republiki Ludowej. Został w Polsce. W latach 30-tych był przewodniczącym Ukraińskiego Towarzystwa Wojskowo - Historycznego w Warszawie. Zmarł 10 lutego 1944 r. Został pochowany na cmentarzu prawosławnym na warszawskiej Woli.
