KRAKOWIEC
(1524 Crokauw, 1570 Krakau, 1595 Krakowiec (pol.), Krakau). W początku XV wieku wieś pracująca przy sianokosach na rzecz zamku krzyżackiego w Gdańsku. W 1424 roku komtur gdański przekazał wieś w posiadanie Hansa Vrossa, potwierdzając mieszkańcom prawo korzystania z połowów także nad Zatoką Gdańską. Początkowo Krakowiec leżał na wyspie, otoczony wodami Wisły, w połowie XVII wieku już na półwyspie wskutek wypłycenia północnej odnogi Wisły, zwanej Bordune lub Crakauer Laake. W roku 1600 istniało już Nowe Krakowo, położone na północy, bliżej brzegu morza, w połowie XVII wieku obie części zwano: An der Weichsel (Nad Wisłą) i An der Heide (Pod Borem). Funkcjonowała tu w XVI wieku karczma Sandkrug, po polsku zwana Rzym, wspomniana w utworze Sebastiana Klonowica Flis z 1595, istniejąca do końca II wojny światowej przy przeprawie promowej przez Wisłę do Płoni na zachodnim krańcu Sandkrugweg (ul. Kutnowska). W granicach administracyjnych Gdańska od 1 IV 1914, zajmował wówczas powierzchnię 140 ha, liczył 536 mieszkańców, w 1927 było 67 budynków. W roku 1930, jako efekt rozrastających się Stogów, powstało osiedle Eulenbruch, wzdłuż obecnej ul. Sówki. Pod koniec II wojny światowej 3 IV 1945 zdobyty przez wojska radzieckie. Obecnie niska, jednorodzinna zabudowa i ogródki działkowe. Część wschodnia krajobrazowo zdegenerowana w latach 70. XX wieku poprzez założoną tu bazę paliw oraz oczyszczalnię Wschód. Do początku XX wieku na Wiśle, naprzeciwko Krakowca, znajdowała się niewielka, podłużna wysepka zwana Krakauer Kämpe (Krakowiecka Kępa) – w 1883 z 10 domami i 121 mieszkańcami, miejsce składowania drewna i tartak.
GÓRKI ZACHODNIE
(1438 Newefehre / Nowy Prom, obecna nazwa urzędowa od 1949). Do 1840 roku jedna wieś z Górkami Wschodnimi, z nieistniejącymi na północy wybudowaniami Neufährer Sandkathen. W 1379 notowana „karczma Stanka” z przewozem przez Wisłę do Płoni, w początku XV wieku karczma i przewóz nosiły nazwę Clunping (od nazwiska karczmarza Klumpinga), w 1438 karczmę nazywano Newefehre; mieszkańcy rozwijającej się przy niej osady zobowiązani byli do prac przy sianokosach na rzecz krzyżackiego koniuszego z zamku gdańskiego. W 1793 roku znajdowało się tam 25 gospodarstw, zamieszkanych przez 136 osób, w roku 1819 funkcjonowały 2 karczmy, było 18 zabudowań i 163 mieszkańców. Od 1772 własność państwa, w 1840, w wyniku powstania Wisły Śmiałej, wyodrębniły się Górki Zachodnie (większość obszaru dawnej wsi) i Górki Wschodnie. W 1840 roku podjęto decyzję o budowie 2 śluz mających umożliwić żeglugę na Wiśle Śmiałej (zniszczonych przez powódź w 1886 i ponownie odbudowanych) oraz strzegącego je Fortu Neufähr. Po 1876 roku na Górze Źródlanej wybudowano stanowiska dla tzw. Baterii 2, mającej uniemożliwić ewentualny desant od strony Wisły Śmiałej. W granicach administracyjnych Gdańska od 1 IV 1914. Po II wojnie światowej planowano niezrealizowaną budowę specjalnego
portu rybackiego, mającego docelowo skupić rozproszone w mieście ośrodki rybołówstwa i przemysłu rybołówczego. W latach 50. XX wieku powstało niewielkie (na 1,6 ha) osiedle dla pracowników Stoczni Rzecznej przy ul. Łowickiej, składające się z budynków dwukondygnacyjnych o 6 mieszkaniach. W 2011 roku Rada Miasta za użytek ekologiczny (oprócz Zielonych Wysp) uznała tzw. Wydmę w Górkach Zachodnich, najwyższe wzniesienie o powierzchni 1,69 ha.
