Dzień śmierci św. Wojciecha, 23 kwietnia, związany jest z pojawieniem się Gdańska na kartach historii. Wielkanoc roku 997 biskup praski, jadąc z misją chrystianizacyjną do pogańskich Prusów, spędził w Gdańsku, gdzie ochrzcił wielu mieszkańców miasta. Od tego momentu mija właśnie 1010 lat.
Początki Gdańska sięgają końca X wieku. Prawdopodobnie na Wielkanoc roku 997, pojawił się w tutejszym grodzie biskup praski Wojciech, pochodzący z możnego czeskiego rodu Sławnikowiców. Po wstąpieniu do zakonu przyjął imię Adalbert i pod tym imieniem jest znanych dzisiaj w całej Zachodniej Europie. Według Jana Kanapariusza, autora żywotu św. Wojciecha przybył najpierw do miasta Gdańska, położonego na skraju rozległego państwa i dotykającego brzegu morza. Tu, gdy miłosierny Bóg błogosławił jego przybyciu, gromady ludu przyjmowały chrzest. Tu odprawiając obrzędy mszalne Ojcu ofiarował Chrystusa, któremu za kilka dni siebie samego miał złożyć w ofierze. Wojciech zginął wkrótce z rąk pogańskich Prusów, co nastapiło, zgodnie z tradycją przekazywaną przez stulecia, 23 kwietnia 997 roku. Tym samym
pod rokiem 997 pojawiła się pierwsza pisana wzmianka o istnieniu miasta nad Motławą, co niektórzy uznają za równoznaczne z założeniem Gdańska.
W ciągu tych 1010 lat Gdańsk przechodził zmienne koleje swoich losów, które odcisnęły niezatarte piętno na jego wizerunku i charakterze. Gdańsk zawsze też wywierał znaczący wpływ na dzieje Pomorza, Polski, Europy i świata, co szczególnie silne zaznaczyło się w naznaczonym wojnami i dyktaturami wieku XX. Jednakże pomimo zmiennych losów, gdańszczanie zawsze szczycili się swoją historią, tradycją i umiłowaniem wolności.
Fot: Wikipedia.pl (http://pl.wikipedia.org/wiki/Grafika:Sanctus_Adalbertus.jpg)
Karol Polejowski
