Ostatnio pojawiło się wiele publikacji usiłujących odbrązowić jej pomnik i przywrócić pamięci o niej bardziej ludzki wymiar. Postanowiliśmy się przyłączyć do tych poszukiwaczy prawdy i na swój, operowy sposób opowiedzieć o tej niezwykłej kobiecie, która podbiła świat pokonując niebywałe trudności, niechęć, wrogość i własne słabości. Jej żelazny charakter i genialny umysł ukształtowały się w delikatnym ciele, które było poddawane próbom namiętności i pokusom dalekim od purytańskiego wizerunku laboratoryjnej pracoholiczki. Piękna, dramatyczna postać z krwi i kości. Taką chcemy ją pokazać i taką kochać.
Ta opera Mozarta to pozornie błaha komedyjka o zabawie seksualnej dwóch par. Kompozytor zawarł w niej jednak swoją gorzką wiedzę o naszej niestałości i bezradności wobec seksualnych pokus. Zawarł też drapieżną satyrę na męski szowinizm traktujący kobietę jako własność służącą do zabawy, co w dzisiejszych czasach, w epoce pokoju i dobrobytu, stało się jednym z najważniejszych tematów. Premiera: 1 marca 2014.
Spektakl Izadory Weiss, inspirowany malarstwem holenderskim. Wyobraźnia choreografa próbuje odpowiedzieć na pytanie o losy słynnej Mleczarki Vermeera, która dla Wisławy Szymborskiej stała się alegorią sensu świata. Spektakl pokazywany podczas jednego wieczoru ze spektakli Fun i Clash. Te trzy choreografie składają się na pierwszę część projektu Niderlandy.
"Tosca to opowieść o kobiecie, która instynktownie próbuje wygrać ze śmiercią i wierzy, że można ją w tej grze oszukać i uniknąć jej bezwzględnego wyroku. To artystka, która wierzy, że życie można kształtować tak jak sztukę w teatrze i do końca z pasją realizuje tę swoją rolę niepomna na to, że za chwilę, tak jak w teatrze, spadnie kurtyna i jej gra się skończy. Ta naiwna wiara w możliwość oszukania śmierci jest dla mnie w tej operze najbardziej przejmującym wątkiem". Marek Weiss
Opowieść o Mistrzu, który w swojej hermetycznej rzeczywistości próbuje wykreować własny świat przy pomocy tancerzy. To historia Mistrza uwikłanego w tragiczną sprzeczność pomiędzy pragnieniem demiurgicznej władzy. Spektakl pokazywany podczas jednego wieczoru z Falling Angels i Sarabande Jiříego Kyliána.
Kolejne arcydzieło Szekspira w interpretacji choreograficznej Izadory Weiss. Tym razem również odrzuciła uznaną wersję muzyki Mendelssohna-Bartholdy'ego i szukała kompozytora, który, według niej, jest najbliższy królewsko – ludycznej zwariowanej komedii o tajemnicach miłości, seksu i świata snów. Jej wybór padł na Gorana Bregovicia i jego zmysłową, genialną interpretację starych motywów ludowych, tak popularną szczególnie w Polsce
