Inscenizacja „Sądu nieostatecznego” Lecha Bądkowskiego jest niejako kontynuacją wystawianych przez amatorów – członków ZKP – sztuk. W ogłoszonym przez ZKP roku ks. Bernarda Sychty ówczesna prezeska chojnickiego oddziału Janina Kosiedowska skorzystała z propozycji Felicji Baski-Borzyszkowskiej wystawienia „Śpiącego wojska” patrona roku. W przedstawieniu wspierali chojniczan lipuszanie, a podczas wystawianych później „Bëtowsczich strôszków” Aleksego Peplińskiego, m. in. w Muzeum Zachodniokaszubskim w Bytowie dołączyli bruszanie.
Marzeniem F. Baski-Borzyszkowskiej było wystawienie „Sądu nieostatecznego” przechowywanego w druku, na końcu którego widniał napis „przełożył Z. Jankowski 1995 r.”. Wystawić się ją zgodzili członkowie ZKP Chojnice. Prapremiera odbyła się 25 października 2008 r. w Chojnickim Domu Kultury z okazji Dni Kultury Kaszubsko-Pomorskiej w obecności córki autora Sławiny Kosmulskiej. Występ miał też miejsce w Konarzynach 13.12.2008, a później w Bytowie 27.05.2009, Chmielnie 30.05.2009, Lipuszu 13.12.2009, natomiast w 2010 w Kartuzach (11.02.), Chojnicach (14.03.) i w Brusach (22.04.). Rok 2009 ZKP ogłosiło rokiem Lecha Bądkowskiego i wówczas Tomasz Szymański – prezes gdańskiego oddziału ZKP zaproponował wystawienie sztuki w Teatrze Miniatura w Gdańsku. Odbyło się ono 10 maja 2009 r., a w role wcielili się: Franciszek Bolda – Pùrtk, Marek Górnowicz – Smãtk, Piotr Lizakowski – Slédnik, Janina Kosiedowska – Witerka, Barbara Lewinska – Miotczenô, Włodzimierz Łangowski – światło, dźwięk.
Z okazji 100. rocznicy urodzin Lecha Bądkowskiego, zaproponowaliśmy wznowienie sztuki i ponowne jej wystawienie w Gdańsku. Tym razem w bohaterów dramatu wcielą się:
Wojciech Myszk – Pùrtk
Jarosław Kuklewski – Smãtk
Oskar Kozłowski – Slédnik
Janina Kosiedowska – Witerka
Barbara Lewinska – Miotczenô
Włodzimierz Łangowski – dźwięk, światło
Akcja sztuki rozgrywa się w baśniowej scenerii, w świecie demonów. Purtk (kaszubski diabeł) i jego pomocnik Slednik przesypują w ogniu złote monety i snują intrygę, która doprowadzi do zguby dwie skłócone ze sobą kobiety. Gościem przy ognisku jest Smętek (diabeł wałęsający się po Ziemi), dystansujący się od diabelskiego świata, ale też nienależący do ludzi. Purtk pragnie Smętkowi pokazać, jak w ludzkiej naturze zło bierze górę nad dobrem. Zwiedziona błędnym ogniem przybywa na bagna Witerka, zaś z ust Slednika poznajemy jej życie… Niedaleko od siebie mieszkały dwie wdowy z synami: Witerka i Miotkowa. Niegdyś się przyjaźniły, ale poróżniła je zawiść, egoizm i chytrość. Cierpiąca biedę Witerka poprosiła Miotkową o pomoc, ta jednak nie udzieliła jej, dodatkowo powodując, że ludzie skrzywdzili syna Witerki. Po latach obie panie spotkało to samo nieszczęście: ich synowie, którzy jakiś czas temu wywędrowali do miasta, zachorowali i obaj leżą w szpitalu. Witerka idzie ratować swojego, ale nie ma dość pieniędzy na leki i jedzenie. Purtk obiecuje dać jej worek pieniędzy, jeśli pójdzie do Miotkowej, wyzna jej swe złe myśli i poprosi o wspomożenie, przynosząc diabłowi jakiś dowód zaistniałej zgody. Kobieta jest w rozterce, ale skuszona bogactwem zgadza się na trudną próbę…
Iwona Joć „Sąd nieostateczny” po kaszubsku
