Zdzisław Górski należy do najbardziej cenionych reżyserów trójmiejskich teatrów alternatywnych. Jest założycielem, reżyserem, aktorem, scenografem kilkunastu autorskich przedstawień teatralnych, zrealizowanych z Teatrem Snów. W jego działalności uwidacznia się „twórcza kontynuacja nurtu kultury alternatywnej na Wybrzeżu”. W 2009 roku obchodzi jubileusz 35-lecia pracy artystycznej. Z tej okazji w programie przewidziano wiele teatralnych niespodzianek: dwa plenerowe widowiska „Pokój” i „Remus” oraz „Imitacje” Teatru Snów. Prezentem dla gości jubilata będą występy teatrów Usta Usta Republika i niebopiekło.
Program benefisu:
30.09, g. 19.00 „Pokój" Teatru Snów - parking przy Żaku
01.10, g. 19.00 „Remus" Teatru Snów – parking przy Żaku
02.10, g. 19.00 „Imitacje" Teatru Snów
03.10, g. 19.00 „777” Teatru Usta Usta Republika
04.10, g. 19.00 „un esempio” TEATRU niebopiekło
Sprzedaż i rezerwacja biletów - tylko w Klubie ŻAK.
Kasa czynna codziennie: g.15.00 - 21.00, w sb i nd od g.16.00 (kasa@klubzak.com.pl; 58 344 05 73 w.117). Nie ma możliwości rezerwacji biletów oraz karnetów w cenie przedsprzedaży. Rezerwacje należy odebrać nie później niż pół godziny przed przedstawieniem. Liczba miejsc na spektakle jest ograniczona, miejsca są numerowane.
„Pokój” Teatr Snów
Scenariusz, reżyseria i oprawa plastyczna: Zdzisław Górski/ Muzyka: collage/ Premiera: lipiec 2005/ Czas trwania: 45 min.
Samotny mieszkaniec niezwykłego pokoju usytuowanego na pograniczu marzenia i rzeczywistości czeka, śni, wspomina. Jego przestrzeń przyciąga uwagę. Dla nas jest miejscem gry, zabawy. Świat, który otacza bohatera jest karłowaty, chociaż licznie zaludniony. Nawet zazdrości czasem żyjącym tam postaciom. W normalnym pokoju nie potrafiłby jednak zamieszkać i żyć szczęśliwie. Marząc o miłości, nie dostrzega tej, która troszczy się o niego, organizując jego życie. A czasem, chyba nie tylko we śnie, staje się jego partnerką. Mogłaby nią być gdyby ją dostrzegł.
Czy bohater ucieka od rzeczywistości, czy też na nią wpływa?
Gdy śpi, to czy śni sen we śnie?
Czy my widzowie jesteśmy z jego snu?
Czy będziemy, gdy śnić przestanie?
Może to on utrzymuje nas przy życiu?
Może istniejemy dzięki niemu, dzięki jego kreacji?
Dzięki jego samotnemu wysiłkowi, by ciekawie śnić, by trwał teatr?
Co będzie, gdy ostatecznie opuści swój pokój?
„Remus” Teatr Snów
Scenariusz, reżyseria i scenografia: Zdzisław Górski/ Projekty kostiumów: Maciej Wojcieszkiewicz/ Wykonanie kostiumów: Anna Kozaryna i Krystyna Bienias/ Wykonanie rzeźb: Waldemar Faryno/ Muzyka: collage/ Premiera: lipiec 2009
„Remus” to plenerowe widowisko, którego scenariusz powstał na motywach powieści Aleksandra Majkowskiego „Życie i przygody Remusa”, uznanej za najwybitniejsze dzieło literatury kaszubskiej. Zespół Teatru Snów przygotowywał się do realizacji przedsięwzięcia od kilku lat, gromadząc oryginalne kaszubskie rekwizyty oraz nawiązując współpracę z kaszubskimi twórcami ludowymi, wśród których należy wymienić Waldemara Faryno (współpraca scenograficzna, elementy rzeźbione). Specjalnie dobrana oprawa plastyczna oraz muzyczna jest ważnym elementem każdego spektaklu „Teatru Snów”. W widowisku „Remus” zostaną użyte charakterystyczne dla teatru plenerowego środki: szczudła, duże formy plastyczne oraz ogień. Głównym elementem scenograficznym będzie wielofunkcyjnie używany tradycyjny drewniany wóz drabiniasty, co stanowi odwołanie do europejskiej tradycji ludycznych teatrów wędrownych. W „Remusie” pojawiają się postaci z legend i podań kaszubskich: Smętek, Straszk, Śmierć, Stolemy a także mityczny Zapadły Zamek. Akcja spektaklu koncentruje się na misji tytułowego Remusa, która polega na obudzeniu świadomości historycznej i kulturowej w swojej Małej Ojczyźnie, na Kaszubach. Widowiskowa forma spektaklu uatrakcyjnia więc przekazanie prostej i czytelnej opowieści o konieczności kultywowania legend i obrzędów ludowych w zachowaniu tożsamości narodowej oraz krzewienia przywiązania do regionu. Spektakl jest opowieścią o samotności niepozornego a bogatego duchem człowieka, który nie godzi się z zastanym i podejmuje walkę o zmiany w najbliższym otoczeniu. Należy realizować ideały, walczyć w imię Dobra z silniejszymi, a czasowe niepowodzenie nie oznacza ostatecznej klęski. Remus dowiaduje się, że jest z rodu mitycznych Stolemów i ma do wypełnienia ważną misję. Ma wybawić Zapadły Zamek, czyli obudzić tożsamość kulturową Kaszubów. Próbuje realizować ją na swoją miarę, jeżdżąc po jarmarkach i sprzedając polskie książki i drobiazgi niezbędne w domu. Jest uparty, ale niepozbawiony ludzkich słabości. W kluczowym momencie nie wystarcza mu odwagi i wiary, by misję ostatecznie wypełnić. Choć ponosi porażkę, przekazuje tę ideę następcom.
„Remus" w reżyserii Zdzisława Górskiego udanie łączy obrazowe scenki i wątek dramatyczny. Opowieść o wędrówce przez Kaszuby bohatera-narratora, reżyser (grający główną postać) przedstawił za pomocą szeregu prostych scen, w których Remus napotyka kolejne postaci, wywodzące się ze świata bohatera powieści Majkowskiego. Spotyka więc m.in. Trąbę, który staje się jego towarzyszem, do czasu aż Śmierć nie zbierze swojego żniwa, albo walczy ze złym duchem Kaszub strzelając do niego z procy. (...) spektakl broni błyskotliwa, liryczna scena finałowa, gdy Remus zamyka księgę życia (której lekturą rozpoczyna przedstawienie) i pogodzony ze Śmiercią ramię w ramię ciągnie z nią swoje łoże, udając się w ostatnią podróż.
(Łukasz Rudziński, trojmiasto.pl)
„Imitacje” Teatr Snów
Scenariusz: Zdzisław Górski i Zespół/ Reżyseria i scenografia: Zdzisław Górski/ Wykonanie: Zdzisław Górski, Ewelina Damps, Klaudia Koleśnik, Monika Roguszczak, Marcelina
Szczuraszek, Marek Kurkiewicz i Karol Talkowski/ Muzyka: collage/ Premiera: 29 listopada 2008, Klub Żak Gdańsk
„Powołujemy się na autorytety, czerpiemy wzory, odbijamy się w oczach innych.
Szukamy siebie i siebie nawzajem, szukamy innych w sobie.
Co jest kopią, a co oryginałem?
W poszukiwaniu zaginionego oryginału napotykamy tylko kopie, mniej lub bardziej udane.
Czy jesteśmy ze sobą, czy się tylko sobie śnimy? Czy ja śnię ciebie, czy Ty śnisz mnie?
Co jest we mnie ze mnie, a co z ciebie?” (Tekst: Zdzisław Górski)
Nowy spektakl Teatru Snów jest zarówno podsumowaniem, jak i nową kartą w historii teatru. Nigdy dotąd wątek kobiecy nie był w nim tak silnie obecny. Odważnie i z wielkim wyczuciem dobrana muzyka, piękne, poetyckie obrazy i głębia treści sprawiają, że jest to obowiązkowa pozycja do obejrzenia.
(Magdalena Hajdysz „Gazeta Wyborcza”)
„777” Teatr Usta Usta Republika
Scenariusz: Ewa Kaczmarek, Kamil Macejko, Wojciech Wiński/ Reżyseria: Wojciech Wiński/ Muzyka: SNOWMAN/ Kostiumy: Ilona Binarsch
Spektakl rozgrywa się w kasynie – loterii zaaranżowanym przez organizację o kryptonimie „777”. Organizacja „777” istniała od zawsze – jej loteria czuwa nadal nad losami świata, a wyniki losowań gier wpływają na przebieg wszystkich wydarzeń, od najdrobniejszych po najbardziej istotne. Ta szalona loteria unika jakiejkolwiek reklamy. Agenci organizacji są tajni, a wydawane rozkazy nie różnią się od rozkazów wydawanych przez różnego rodzaju oszustów. Udział w grze jest dobrowolny, ale stawka wysoka. Uczestnicy gry doświadczyć mogą wszelkich odmian strachu i nadziei. Przemieszczając się między stolikami hazardowymi, muszą zrewidować swoje myślenie o przesądach, magii liczb, potrzebie wiary, pragnieniu bezpieczeństwa. Dokonywany w ostatniej scenie bilans nie jest jednoznaczny. Towarzystwo rzecz jasna z właściwą sobie dyskrecją nie daje bezpośredniej odpowiedzi. Kasyno zorganizowane jest w jednym dużym pomieszczeniu: podziemny parking, bunkier, hala. Każdy z widzów otrzymuje kupon, który staje się ich przepustką do udziału w loterii. Mistrz ceremonii wita zebranych i wyjaśnia zasady. Po przystąpieniu do gry nie można się już wycofać. Rozbłyskają światła rozmieszczone nad krupierskimi stołami. Rozpoczyna się gra. Przy każdym stanowisku jednocześnie zagrać mogą cztery osoby. Stanowisk, w zależności od możliwości przestrzennych i organizacyjnych jest od 7 do 14. Inspiracją do pracy nad spektaklem "777" było opowiadanie „Loteria w Babilonie” Jorge Borgesa. Mityczna, tajemnicza loteria, od której wyników zależą losy świata posłużyła za kanwę spektaklu, w którym widz zostaje zaproszony do gry.
O co toczy sie gra?
Czy można odgadnąć rządzące w niej reguły?
Czy istnieje jedyna odpowiedź na stawiane podczas loterii pytania?
Spektakl "777" posiada swoistą specyfikę prezentacji:
- widownię stanowią grupy czteroosobowe;
- grup jest 20 (czyli maksymalna ilość widzów - 80 osób);
- grupy "wchodzą" na spektakl w 7-śmio minutowych odstępach:
1 grupa - 19.00
2 grupa - 19.07
3 grupa - 19.14
itd.
20 grupa - 21.13;
- grupy wychodzą o godz.:
1 grupa - 20.10
2 grupa - 20.17
3 grupa - 20.24
itd.
20 grupa - 22.23.
Pamiętacie tajną organizację Spectra, która nie zawładnęła światem tylko dzięki czujności 007? A gdyby agent Jej Królewskiej Mości zawiódł? Ukrywająca się pod kryptonimem 777 polska filia Spectry przejęła władzę nad waszym miastem i wyznaczyła datę zagłady: 07.07.07. (…) Doktor F trzymający w garści losy świata zaprasza was do gry o życie. (…) grupa eleganckich mężczyzn sprawdzi, czy przydacie się do czegoś w nowym porządku Doktora F. Czy macie szczęście w grach losowych, mocne nerwy, czy przejdziecie test wykrywaczem kłamstw, czy wygracie partię szachów, mając do dyspozycji jedynie białego króla? Akcja „Doktor F., czyli 777” to kolejny projekt Teatru Republika – Usta Usta z pogranicza spektaklu i gry psychologicznej. Widzowie, przemieszczając się między stolikami hazardowymi, muszą zrewidować swoje myślenie o przesądach, magii liczb, potrzebie wiary, pragnieniu bezpieczeństwa. (Joanna Derkaczew)
„un esempio” TEATR niebopiekło
Realizacja: Ewa Stołowska, Andrzej Szomszor, Andrzej Stróż/ Premiera: czerwiec 2007
Co stanie się z ludzkim bólem, jeśli rozedrzemy kryjące go serce, by na głos wypowiadać tajemnicę cierpienia? Co, gdy grubą, prostą linią oddzielimy dobro od zła i odwrócimy wzrok, kiedy dobro i zło spotkają się jednak w jednej i tej samej twarzy? Jaki może być los człowieka, gdy naucza się go dobra, wtłaczając go w ciasny kokon zasad? Co się dzieje, gdy wiara przeradza się w doktrynę. Te, i inne pytania, zadawaliśmy sobie pracując nad spektaklem “un esempio”, budowanym na motywach opowiadania Gustawa Herlinga-Grudzińskiego “Błogosławiona, święta”. W spektaklu wykorzystano teksty: Gustawa Herlinga – Grudzińskiego, Jaana Krossa, Franza Kafki, Św. Pawła oraz członków zespołu.
(...) z ciemności znienacka rozcinanej spotami światła i cierpliwie rozrywanej mantrą dźwięków bębna, pomiędzy publicznością rozsadzoną jakby do debaty - wyjawia się spektakl teatru niebopiekło bezkompromisowo podejmujący temat tabu: dyskusji o bólu, cierpieniu i o ludzkich zmaganiach z tymi doświadczeniami. Przesunięcie charakterystycznej dla utworów Herlinga-Grudzińskiego eksplicytnej publicystyki w rozszczelniający się w trakcie spektaklu obszar tego, co osobiste, jest dokonanym z chirurgiczną precyzją zabiegiem przygotowującym na dyskusję o bólu i cierpieniu, tę najbardziej intymną, prywatną, w pojedynkę i we dwoje...
(Danuta Milewska „Rzeczpospolita Kulturalna”)
TEATR niebopiekło - powstał na początku 2003 roku w Bydgoszczy. Założycielem teatru jest Andrzej Stróż, wcześniej związany z działającym w latach 1983 – 2000 bydgoskim Trzecim Teatrem w Drodze. Trzeci Teatr w Drodze, prowadząc działalność stricte teatralną, był również organizatorem odbywającego się w latach 1991 – 2000 Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego OFF PREZENTACJE TEATRALNE, cenionego w kraju i poza jego granicami. Andrzej Stróż był dyrektorem artystycznym wymienionego festiwalu. Był to jedyny kontakt bydgoskiego widza z europejskim i światowym teatrem alternatywnym. Działalność Trzeciego Teatru w Drodze została zakończona w 2000 roku. TEATR niebopiekło w pierwszym roku swej działalności organizował cykl warsztatów, treningów, spotkań, na które zapraszał młodzież studencką i pracującą. Wspólna praca pozwoliła na wyłonienie podstawowego składu zespołu, który skrystalizował się na przełomie marca i kwietnia 2005 roku. Od początku powstania, teatr szukał własnego miejsca. Niestety bez rezultatu. W związku z tym zdany został na pracę w dość przypadkowych miejscach, ograniczony czasem, warunkami przestrzennymi oraz częstokroć wymogami finansowymi właścicieli lokali. Mimo to członkowie teatru nie zrezygnowali z pracy nad premierą pierwszego przedstawienia. W maju 2005 roku rozpoczęto przygotowania do pierwszego spektaklu, wykorzystując opowiadanie Gustawa Herlinga– Grudzińskiego „Błogosławiona, Święta”. Niestety prace zostały przerwane z powodu ponownego braku miejsca. W 2006 roku, zespół wydzierżawił jedno z pomieszczeń w Zakładach Chemicznych ZACHEM S.A. w Bydgoszczy z przeznaczeniem na stałe miejsce teatru. Wykorzystując własne środki i wspomagana przez nielicznych sponsorów, grupa w ciągu dwóch miesięcy przysposobiła byłą szatnię na potrzeby teatru. Od września 2006 roku do maja 2007 roku trwały intensywne prace nad pierwszym przedstawieniem. 13 czerwca 2007 roku w Poznaniu odbył się premierowy pokaz przedstawienia zatytułowanego " un esempio”.
Teatr Snów - jeden z najwybitniejszych polskich teatrów ulicznych, który dzięki swojej wieloletniej działalności i aktywności animacyjnej (edukacja teatralna, promocja teatru poprzez realizację imprez) zasługuje na miano wizytówki polskiego teatru alternatywnego. Teatr ten wypracował rozpoznawalną w kraju i za granicą własną estetykę, dzięki której w kreatywny sposób kontynuuje tradycję teatru poszukującego zapoczątkowaną w latach 60-tych. Teatr Snów brał udział w wielu projektach i przedsięwzięciach w kraju i za granicą, zaistniał również jako promotor sztuki teatralnej - zainicjował Festiwal Teatrów Ulicznych i Plenerowych Feta w Gdańsku. Teatr Snów występował na wszystkich ważniejszych festiwalach w Polsce. Grał w Archangielsku, Awinionie, Brnie, Pradze, Delft, Edynburgu, Gandawie, Stockton, Sewilli a także w wielu innych miejscowościach w Belgii, Holandii i we Włoszech. Wielokrotnie prezentował się w Niemczech. Teatr Snów otrzymał nagrodę wznowionych w 1992 roku Łódzkich Spotkań Teatralnych za spektakl „Sanatorium". W tym samym roku spektakl ten zdobył Nagrodę Młodych i Nagrodę redaktora Tadeusza Burzyńskiego podczas Ogólnopolskiego Zderzenia Teatrów Kameralnych w Płocku. Teatr Snów otrzymał też Nagrodę Wojewody Gdańskiego za rok 1993 za twórczą kontynuację tradycji teatru alternatywnego na Wybrzeżu.
Teatr Usta Usta Republika – poznański teatr założyli w 2000 roku Wojciech Wiński i Marcin Liber, rozpoczynając swoją działalność od spektaklu „A.”. Obecnie obaj założyciele realizują osobne projekty. Wiński od 2002 roku, poszukując nowych przestrzeni, sposobów narracji i współczesnych tematów, prowadzi Teatr Usta Usta Republika, z którym stworzył spektakle: „Cadillac”, „Ambroży”, „Driver”, „Alicja 0 700”, „Ambasada” oraz „777”. Prawie każdy z projektów to eksperyment związany z sytuacją oraz przestrzenią działania teatralnego. „Wrażliwość miejsca” to jeden ze znaków rozpoznawczych, a zarazem największych atutów poznańskiej grupy. Brak stałej siedziby stał się bowiem impulsem do oswajania na potrzeby teatru niecodziennych przestrzeni miejskich. Ich specyfika posłużyła za klucz do konstrukcji przedstawień. Odejście od klasycznie rozumianego pomieszczenia teatralnego sprowokowało wielopoziomową grę z przestrzenią, w której poszczególne jej fragmenty zaczęły funkcjonować nie tylko jako elementy scenografii, ale także jako osoby dramatu. Projekty firmowane przez poznański Teatr Usta Usta wymagają od widza aktywności. Zdaniem Joannny Derkaczew: „Zanika podział na tego, co tworzy, narzuca i tego, co potulnie przyjmuje jego wizję”. Wiński gra nie dla widzów, ale z widzami, pozostawiając w dramatycznej partyturze miejsca na ich autonomiczne reakcje i wybory. Rozwój scenicznych wydarzeń to wypadkowa działań aktorskich oraz decyzji podejmowanych na bieżąco przez publiczność. W opinii krytyków Usta Usta specjalizują się w akcjach – spektaklach, angażujących ciało, pamięć i wyobraźnię widza. Labirynt przestrzeni zestrojony z labiryntem ludzkich emocji i sytuacji, wizja świata – pułapki, naznaczonego samotnością, zagubieniem, niespełnieniem i doświadczeniem utraty to tematy pojawiające się w wielu spektaklach Republiki Usta Usta. Każde z przedstawień to jednak autorski projekt, stanowiący oryginalną i aktualną w swej wymowie próbę opisania i zinterpretowania otaczającej nas rzeczywistości. To również zaproszenie do podróży przez plątaninę wydarzeń, snów, sytuacji, osób i obrazów pamięci. W projektach Wojciecha Wińskiego bierze udział szereg artystów, współtworząc je i wnosząc do nich swą indywidualną jakość: Zespół SNOWMAN, Grupa „FRAKTALE”, Ilona Binarsch – scenograf, Kuba Mokrosiński, Julia Szubert, Jarek Wieła – młodzi poznańscy pisarze, Ewa Kaczmarek, Kamil Macejko, Dominik Złotkowski, Marcin Głowiński, Bogumił Gauden, Łukasz Wieczorek, Sebastian Zieliński, Arek Kos.
Zdzisław Górski – ur. 1950 r., należy do najbardziej cenionych reżyserów trójmiejskich teatrów alternatywnych. W roku 2009 obchodzi jubileusz 35-lecia twórczości artystycznej. Pracę reżyserską rozpoczął w roku 1974, wówczas założył Otwartą Grupę Teatralną, która pracowała w Domu Harcerza. Przez następne lata współpracował z Pracownią Teatralną działającą w Klubie Pinezka. W roku 1982 prowadził Teatr Krąg w Sopocie. W roku 1983 podjął pracę w Domu Kultury na Suchaninie, gdzie powstał Teatr Snów. W połowie 1984 roku rozpoczął pracę w Domu Kultury w Gdańsku Oruni jako instruktor teatralny. Przez ponad dwa lata pełnił obowiązki kierownika powyższej placówki, następnie kierownika działu teatru. To właśnie w tej instytucji prowadzony przez niego Teatr Snów wypracował rozpoznawalną w całym kraju stylistykę i osiągnął wysoki poziom artystyczny. Zdzisław Górski ma na swoim koncie kilkanaście autorskich przedstawień teatralnych, zrealizowanych z Teatrem Snów. Najwybitniejsze z nich: „Pokusa” i „Gry – maski” (1987), „W drodze do raju” (1988), „Czarodziejski Ptak”, „Republika marzeń”, „Sanatorium” (1989), „Powrót” (1990), „Podróże” (1991), „Wizyta” (1993), „Ogród” (1995), „Księga utopii” (1999), „Żuraw”, „Rejs” (2000), „Szafarz” (2002), „Pokój” (2005), „Stół” (2007), „Imitacje” (2008), „Remus” (2009). Jest wielokrotnym laureatem nagród: Nagroda Łódzkich Spotkań Teatralnych w 1992 roku za Spektakl „Sanatorium”; Nagroda Młodych i Nagroda red. Tadeusza Burzyńskiego podczas Ogólnopolskiego Zderzenia Teatrów Kameralnych w Płocku; Nagroda Wojewody Gdańskiego za rok 1993 za twórczą kontynuację tradycji teatru alternatywnego na Wybrzeżu; Nagroda im. Jana Dormana Zarządu Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Stowarzyszenia Teatrów dla Dzieci i Młodzieży ASSITEJ podczas Międzynarodowych Targów Inicjatyw Teatralnych w Pile w 1993 roku za twórcze poszukiwania teatralne; Wielka Nagroda Jury Młodzieżowego; Nagroda Główna w XXVI Konkursie „Bliżej Teatru” i tytuł „Instruktora roku 1993”; Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury za rok 1999 za całokształt pracy twórczej oraz premierę „Księgi utopii”; Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska (2008). Wraz z Teatrem Snów uczestniczył w wielu projektach i przedsięwzięciach w kraju i zagranicą. Najważniejsze z nich: „Podróże” realizowane z kilkoma niezależnymi teatrami, pod artystycznym kierunkiem Teatru 77 z Łodzi; „Noclegowania” i „Wypędzenie szczurów z miasta” również w Łodzi; „Ślub” z Theater Aspik z Hildesheim w Niemczech; „Droga do Delft” - międzynarodowy projekt w Gyuli na Węgrzech. Prezentował swoje spektakle na festiwalach w Archangielsku, Awinionie, Brnie, Delft, Edynburgu, Gandawie, Stockton a także w wielu innych miejscowościach w Niemczech, Czechach, Belgii, Holandii, Hiszpanii i we Włoszech.
