Eugen Indjic fortepian
Paweł Przytocki dyrygent
Orkiestra Symfoniczna Polskiej Filharmonii Bałtyckiej
PROGRAM:
JOHANNES BRAHMS Koncert fortepianowy op. 83 nr 2
EDWARD ELGAR Wariacje "Enigma"
BACKGROUND:
Eugen Indjic
Jego ojciec był generałem armii pod wodzą króla Piotra II Jugosławii. Wyemigrował do Stanów Zjednoczonych za sprawą swojej matki, rosyjskiej pianistki – amatorki. Fascynację fortepianem przeżył w wieku czterech lat, po wysłuchaniu Fantazji Chopina i Poloneza As-dur. Ponieważ zapragnął zagrać te utwory, rozpoczął systematyczną naukę fortepianu u boku gruzińskiej pianistki Liubov Stephani.
Eugen Indjic zadebiutował publicznie w wieku dziewięciu lat, występując z Springfield, Massachusetts Youth Orchestra. Po dwóch latach, pani Stephani przekazała młodego ucznia Aleksandrowi Borowskiemu, wybitnemu rosyjskiego pianiście, koledze Sergiusza Prokofiewa, który uczył go w Boston University w latach (1959-1964).
Indjic w wieku 11 lat, grał już Campanellę węgierską Liszta w telewizji NBC, a po 12 roku życia, miał za sobą pierwsze nagrania dla RCA Victor własnym fortepianie Rachmaninowa. W wieku 13 lat wykonana Koncert fortepianowy Es-dur Liszta i rok później Koncert fortepianowy Brahmsa n ° 2 z Washington National Symphony Orchestra.
W latach 1961 i 1969, na zaproszenie Artura Fiedlera, Eugen Indjic występował z Boston Pops Orchestra. Jego pierwsza trasa koncertowa (składająca się z 13 koncertów) odbyła się w Danii (1963), wraz z Aleksandrem Borowskim. "On gra Chopina jak Polak, Debussy'ego jak Francuz, a Prokofiewa jak rosyjski mistrz" napisał po tym występie Politiken of Copenhagen.
Po ukończeniu studiów w 1965 roku z Phillips Andover Academy Erich Leinsdorf zaprosił go, aby zagrał Koncert fortepianowy 2 Brahmsa z Boston Symphony Orchestra, czyniąc go najmłodszym solistą, który wystąpił z tą orkiestrą.
Leonard Bernstein określił go jako "niezwykłego pianistę i muzyka", a Emil Gilels nazwał go "wyjątkowym i natchnionym artystą".
Eugen Incjic w 1968 roku poznał Artura Rubinsteina, który pozostał jego przyjacielem i mentorem aż do jego śmierci, nazywając Indjica "światowej klasy pianistą o rzadkiej muzycznej i artystycznej perfekcji".
Jako laureat trzech międzynarodowych konkursów - Warszawa (1970), Leeds (1972), i Rubinstein Tel Aviv (1974) - Indjic występował z czołowymi orkiestrami w Stanach Zjednoczonych, Europie i Azji, pod batutą takich dyrygentów jak: Leonard Bernstein, Vladimir Fedoseyev, Valery Gergiev, Eugen Jochum, Rafael Kubelik, Erich Leinsdorf, Kurt Sanderling, Giuseppe Sinopoli, Georg Solti, Edo de Waart i David Zinman. Wciąż regularnie koncertuje na największych scenach świata, takich jak Carnegie Hall Isaac Stern Auditorium, Avery Fisher Hall, Queen Elizabeth Hall, Concertgebouw Grote Zaal, Musikverein, Salle Pleyel i Théâtre des Champs-Elysées, Bolshoi Hall czy La Scala.
Nagrywał dla wytwórni: Polskich Nagrań / Muza, Columbia Records, RCA Victor, Claves i Calliope.
Jego dyskografia obejmuje dzieła Chopina (Piano Concertos, kompletne ballady, Scherzi, sonaty i mazurki) Debussy'ego, Schumanna, Prokofiewa, jak i Beethovena.
Poza koncertowaniem, Indjic regularnie prowadzi kursy mistrzowskie w Europie, Japonii i Stanach Zjednoczonych, i jest częstym jurorem międzynarodowych konkursów, w tym Chopina, Liszta we Wrocławiu, Rubinstein Tel Awiwie, Prague Spring Festival, Lizbona Vianna da Motta.
Paweł Przytocki
Urodził się w Krośnie. Ukończył studia w Akademii Muzycznej w Krakowie w 1985r. w klasie Dyrygentury prof. Jerzego Katlewicza . W latach 1986 –1987 był stypendystą Bachakademie Stuttgart, uczestnicząc w kursach mistrzowskich prof. Helmutha Rillinga.
Już od roku 1983 współpracował z Filharmonią Krakowską, a od 1987 z Teatrem Wielkim w Łodzi. Od 1988r. do 1991 r. był dyrygentem, a także dyrektorem artystycznym Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku.
W 1992 r. zadebiutował w Teatrze Wielkim w Warszawie. W latach 1995 do 1997 był dyrektorem artystycznym Filharmonii im. Artura Rubinsteina w Łodzi.
Przytocki współpracuje z większością orkiestr filharmonicznych w Polsce, a także z orkiestrami symfonicznymi i kameralnymi za granicą: m.i. z Budapest Concert Orchestra, Orchestra Sinfonika de Xalapa, Real Filharmonia de Galicia, Capella Istropolitana w Bratysławie, Neue Philharmonie Westfalen, Philharmonisches Staatsorchester Halle, Bilkent Symphony Orchestra w Ankarze,Filharmonia im.Janacka w Ostrawie,Filharmonia Słowacka w Bratysławie, Narodowa Orkiestra Symfoniaczna Ukrainy w Kijowie, Filharmonia Narodowa w Santiago, Filharmonia Narodowa w Zagrzebiu. Przytocki występował z polskimi orkiestrami wielokrotnie w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Belgii, Holandii, Francji i Hiszpanii. Uczestniczy regularnie w międzynarodowych festiwalach muzycznych: Athens Festival/1987, Musikfest Stuttgart/1988, Flanders Festival /1989, La Chaise-Dieu Festival/ 1996, Kissinger Sommer/1998, Bratislava Musik Festival/1999, Augsburger Mozartsommer /2000, Prague Spring/2001,Wratislavia Cantans/2005.
Artysta występował również w wielu prestiżowych ośrodkach muzycznych Europy ,takich jak:Wiedeń (Musikverien), Berlin ( Konzerthaus), Bruksela (Palais des Beaux-Arts),Santiago (Teatro Municipal) Paryż (Théâtre du Châtelet), Hamburg (Musikhalle), oraz Bonn (Beethovenhalle).
Dokonał on również nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia i Telewizji oraz nagrań płytowych dla wytwórni DUX,Aurophon i Point Classics. Jego nagranie I Symfonii Rachmaninowa zostało wyróżnione przez amerykański magazyn muzyczny “La folia “(obok takich kreacji, jak V Symfonia Beethovena pod batutą Carlosa Kleibera oraz Appasionata 1960 Światosława Richtera) jako przykład rzadko spotykanej intensywności i zaangażowania w muzyce.
Od roku 2005 Przytocki jest dyrygentem Teatru Wielkiego Opery Narodowej w Warszawie.W sezonie 2005/2006 przygotował premierę "Spartakus" Chaczaturiana oraz prowadził spektakle "Oniegin" Czajkowskiego ,"Traviatę" Verdiego,a także "La Boheme" Pucciniego. W sezonie 2006/2007 dyrygował premierą baletu "Oniegin" w choreografii Johna Cranko.
W marcu 2009 Paweł Przytocki objął stanowisko Dyrektora Naczelnego i Artystycznego Filharmonii im.Karola Szymanowskiego w Krakowie.
PROGRAM 23.11. – OMÓWIENIE
Koncert fortepianowy nr 2, op. 83
Do muzyki fortepianowej Brahms przeniósł zdobycze faktury symfonicznej takie jak zdwojenia interwałów, kontrasty rejestrów. Łączył także romantyczny wyraz z klasyczną symetrią i typową dla swojej twórczości melancholią. Koncert fortepianowy nr 2, op. 83 uznawany jest dziś za arcydzieło muzyki XIX wieku ze względu na swój symfoniczny charakter i ekspresyjną wirtuozerię.
„Enigma – wariacje”
To cykl czternastu wariacji komponowanych przez Edwarda Elgara (1857-1934) w latach 1898-1899 i będących muzycznymi portretami przyjaciół kompozytora. Zwieńczeniem utworu jest wariacja mająca stanowić autoportret samego kompozytora. Zagadką pozostaje temat kompozycji: melodia służąca za podstawę wariacyjnych opracowań jest bowiem kontrapunktem do czegoś, czego nie słyszymy. Niektórzy uważali, że inspiracją dla Elgara był hymn God, Save the Queen; inni sugerowali jako punkt wyjścia szkocką pieśń Auld Lang Syne. Jeszcze inni wskazywali na źródło w Symfonii „Praskiej” W.A. Mozarta czy renesansową La Folię. Kolejne Enigma Variations są barwnymi miniaturami orkiestrowymi – postaciami-charakterami o wyrazistym dźwiękowym obliczu.
