Październik jest pierwszym ponurym miesiącem jesieni. Jego nazwę możemy znacznie oswoić, kiedy odkryjemy, że jego nazwa pochodzi od słowa paździerze. Te zaś to nic innego, jak zdrewniałe części łodyg roślin – połamane i oddzielone od włókna w procesie przetwarzania słomy.
Jak to wygląda po kolei?
Wyciągnięte z gleby łodygi lnu – po usunięciu płatków i nasion – wraz z korzeniami pozostawia się do wysuszenia. Następnie poddawane są łamaniu dla wydobycia włókna, które oczyszcza się, czesze i prostuje. Kolej na przędzenie – dziś mechanicznie, kiedyś ręcznie, za pomocą prostych urządzeń takich jak kądziele, wrzeciona i kołowrotki. Przędze osnowy i wątku przeplatane krzyżowo tworzą materiał włókienniczy – znany nam pod nazwą tkanina.
Tkactwo to jedno z najstarszych rzemiosł uprawianych przez człowieka. Pierwsze pionowe warsztaty tkackie powstawały już w neolicie. Poziome warsztaty tkackie, jak i pionowe, praktycznie w niezmienionej formie dotrwały do współczesności i nadal są wykorzystywane w mniej rozwiniętych regionach świata lub do tkactwa dekoracyjnego i ludowego. Do polskich wybitnych twórców tkaniny artystycznej należą m.in. Magdalena Abakanowicz, Andrzej Banachowicz czy Helena Bukowska-Szlekys. Od roku 2008, w pierwszą sobotę października obchodzimy w Polsce dzień tkacza / tkaczki.
Podczas otwartych warsztatów na świeżym powietrzu, poopowiadamy sobie o tkaczach / tkaczkach, tkaninie i tkactwie. Ale przede wszystkim wykonamy gigantyczną i eklektyczną tkaninę na miarę naszych możliwości. Z różnorodnych materiałów – lin, sznurów, wełny czesankowej, pasków materiałów … – mijając naprzemiennie piony osnowy, pociągniemy po cichu lub całkiem głośno własne wątki. Nie może zabraknąć Twojego!
O prowadzącej:
Agnieszka Orlena Baaske – arteterapeutka, edukatorka, animatorka. Założycielka i właścicielka marki PRULLA. Prowadzi w Stacji Orunia pracownię tkacką ”Tkanki”. Studiowała projektowanie wzornictwa (ASP Gdańsk), psychologię kliniczną (SWPS Warszawa) i arteterapię (GUMED Gdańsk). Od 11 lat prowadzi autorskie warsztaty edukacyjne i rękodzielnicze. Brała udział w wielu festiwalach, wystawach i innych wydarzeniach kulturalnych. W swej twórczości odwołuje się do intuicji, wyobraźni, podświadomości. Inspiruje ją natura i folklor północy. Szuka niezwykłości w codzienności. Jej minimalistyczne realizacje funkcjonują głównie w przestrzeni publicznej. Interesuje ją ożywianie tkanki miejskiej poprzez proste, efemeryczne obiekty i gesty.
