Cykl filmów dokumentalnych o znaczących, odważnych i oryginalnych artystkach zacznie się w marcu, który jest miesiącem herstorii w Gdańskim Archipelagu Kultury. Podczas pierwszego spotkania pokażemy film „Apolonia, Apolonia”, który opowiada historię Apolonii Sokol. Artystka wyrosła z undergroundowej sceny teatralnej w Paryżu, prowadząc życie charakterystyczne dla tamtejszej bohemy, równocześnie starając się przebić w świecie sztuki. Film zwyciężył 20 edycję festiwalu Millennium Docs Against Gravity oraz był na shortliście oscarowej wśród najlepszych filmów dokumentalnych. W kwietniu w Stacji Orunia będziecie mogli obejrzeć film „Tańcząc Pinę”. W maju odbędzie się pokaz filmu (nagrodzonego Złotym Lwem w Wenecji) „Całe to piękno i krew”. Ten film dokumentalny przedstawia życie fotografki i aktywistki Nan Goldin oraz jej walkę z farmaceutyczną dynastią Sacklerów, będącą w dużej mierze odpowiedzialną za ogromną liczbę ofiar epidemii opioidów. Nasz cykl zamknie pokaz filmu „8 mm cudownych lat” czyli kolażu archiwalnych filmów Annie Ernaux przedstawiający intymny obraz życia pisarki i jej rodziny. Annie Ernaux w 2022 roku została laureatką literackiej Nagrody Nobla.
Tańcząc Pinę reż. Florian Heinzen-Ziob
Pina Bausch to jedna z najważniejszych choreografek i artystek tańca nowoczesnego. Film składa hołd jej unikalnej sztuce, dokumentując tancerzy, którzy na nowo odkrywają i interpretują jej styl. Dwa zespoły, dwa kontynenty, dwa taneczne światy: Semperoper Ballet Company w Dreźnie i École des Sables w rybackiej wiosce niedaleko Dakaru. Pierwsi pracują nad choreografią Bausch do "Ifigenii w Taurydzie”, drudzy nad jej układem tanecznym do "Święta wiosny”. Pod opieką członków jej zespołu próbują zrozumieć styl Bausch i przefiltrować go przez własne ciała i doświadczenie. Pina jest jednak trudna do skopiowania i wymaga osobistego stosunku, a przede wszystkim otwarcia się na ograniczenia. Gloria Ugwarelojo Biachi z Nigerii za pomocą tańca walczy o równouprawnienie, Julian Amir Lacey z USA walczy z homofobią, a Sanguen Lee z Korei Południowej tańczy, mimo że uważano go za zbyt wysokiego jak na tancerza. Film pokazuje zaskakującą metamorfozę: młodzi tancerze odkrywają na nowo choreografię Piny, równocześnie sami ulegając zmianie. Reżyser Florian Heinzen-Ziob podkreśla uniwersalną siłę tańca Piny Bausch, w którym spotykają się przeszłe i współczesne historie. Ponadto udowadnia ponadczasową spuściznę jednej z najbardziej wpływowych tancerek na świecie.
