Płonie ulica Łez. Najprawdopodobniej ktoś podłożył ogień pod lunapark, prowadzony na obrzeżach Paryża przez dyrektora Pradoneta i jego nieślubną żonę Leonie. Detektywistyczne śledztwo obfituje w sensacyjne tropy, mające swe źródło w przeszłości właścicieli i pracowników parku rozrywki. Jednak pomimo licznych poszlak i motywów, kryminalna zagadka może pozostać bez rozwiązania. Wśród magicznych sztuczek i figli trudno trafić na właściwy ślad i przejrzeć cyrkową iluzję. Najbliżej rozwikłania sensacyjnej zagadki jest Pierrot, pomocnik fakira a później tresera zwierząt. Dziwnym trafem ten niepozorny mężczyzna za każdym razem wpada w sam środek wydarzeń. Czy księżycowy chłopiec odkryje tajemnicę spalonego lunaparku?
Reżyser o spektaklu:
„Są powieści, które już podczas pierwszej lektury prowokują teatr. Nie oznacza to, że są one gotowymi scenariuszami. Są raczej „porozmawiajmy”, rzuconym przez autora. Co o tym decyduje? Atmosfera, przestrzeń, postaci, relacje, dialogi, język. W przypadku Queneau wszystkie te elementy tworzą bardzo dziwny, zniekształcony świat. Świat, który wydaje się tylko czeka, żeby go uruchomić na scenie - tym samym nawiązać dialog z autorem. Taką rozmowę w teatrze bardzo sobie cenię.
Jeden z bohaterów powieści, dyrektor lunaparku, pyta fakira, czy wierzy w to, że o powodzeniu w życiu decyduje szczęście - na co fakir odpowiada, że ze szczęściem jest jak z całą resztą; podlega ono naszej woli. - Ale, dajmy na to, spada panu na głowę doniczka - docieka dyrektor. - Fakirom nigdy doniczki na głowę nie spadają - odpowiada pytany. To brzmi jak żart, ale gdy się nad tym na poważnie zastanowić, przyjęta, świadomie lub nie, interpretacja tego zdarzenia determinuje całe nasze istnienie. Te dwa punkty widzenia w różnych wariantach pojawiają się w powieści Queneau na każdym kroku.
Staram się tworzyć przedstawienia, które mają formę otwartą. Zostawiam dużo przestrzeni dla wyobraźni widza, jego aktywności emocjonalnej i intelektualnej. Każdy może sobie wziąć z tego to, czego mu w danym momencie potrzeba. Sięgam wyłącznie po teksty, które mnie osobiście dotyczą, ale ponieważ jakoś zawstydza mnie mówienie o sobie, robię spektakle.
Przedstawienie jest koprodukcją Teatru Soho (scena Studia Teatralnego Koło i Teatru Ochoty) i Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego.
Igor Gorzkowski - reżyser i dramaturg, współzałożyciel Studia Teatralnego Koło, niezależnego teatru działającego w Warszawie od 1988 roku, w którym zrealizował większość swoich przedstawień. Od 2011 roku pełni funkcję zastępcy dyrektora do spraw artystycznych w Teatrze Ochoty w Warszawie.
Jako jeden z pierwszych w Polsce skojarzył dynamicznie rozwijającą się kulturę klubową z działaniami teatralnymi. Premiera jego spektaklu Absolutnie Off Show w 2003 roku dała początek poszukiwaniom przestrzeni dla teatru w tym rejonie kultury.
Reżyserował w teatrach instytucjonalnych: „Polowanie na łosia” Michała Walczaka (2009) w Teatrze Narodowym, „Wariata i Zakonnicę” Witkacego (2013) oraz „Rewizora” Mikołaja Gogola (2014) w warszawskim Teatrze Powszechnym, „Zaćmienie” wg Antoniego Czechowa (2013), „Dobry wojak Szwejk” wg Jaroslava Haska w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu. W roku 2010 debiutował w teatrze operowym reżyserując „O Genowefie” Roberta Schumanna w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Dwukrotnie nominowany do prestiżowej nagrody teatralnej „Feliksy Warszawskie” za reżyserię spektakli „Starucha” wg opowiadań Daniła Charmsa (2011) i „Burza” Wiliama Szekspira (2012). W roku 2013 otrzymał Grand Prix na Festiwalu Dwa Teatry za debiutanckie słuchowisko wg „Mewy” Borysa Akunina, Główną nagrodę za reżyserię na festiwalu Dwa Teatry 2016 za słuchowisko wg „Wampira” Wojciecha Tomczyka. Autorski teatr Gorzkowskiego ma formę kameralną, zakładającą niemal intymny kontakt między aktorem a widzem. Jest to teatr oszczędny, oczyszczony z inscenizacyjnych fajerwerków. Reżyser wraz ze swoim zespołem wypracował autorską metodę pracy, inspirowaną rosyjską tradycją teatralną. Gorzkowski realizuje spektakle, korzystając ze swoich własnych scenariuszy „Taksówka” (2005), „Ukryj mnie w gałęziach drzew” (2008), „Kalino, malino, czerwona jagodo” (2012), „Tajemniczy klient” (2014), „33 powieści, które każdy powinien znać” (2015).
Gorzkowski chętnie sięga również po teksty, które nie są dedykowane teatrowi. Zrealizował kilka uznanych spektakli wg własnych teatralnych adaptacji, między innymi: „Spacerowicz” wg Roberta Walsera (2007), „Żółta Strzała” wg Wiktora Pielewina (2008), „Trip 71” wg Huntera S Thompsona (2009), „Starucha” wg Daniła Charmsa (2011), „Idiota” wg Fiodora Dostojewskiego (2014) oraz „W starych dekoracjach” wg Różewicza (2015). Teraz przyszedł czas na powieść „Pierrot mona ami” Raymonda Queneau, na podstawie której, wspólnie z Gdańskim Teatrem Szekspirowskim, realizuje właśnie spektakl „Księżycowy chłopiec”.
„(Igor Gorzkowski) znany (jest) z błyskotliwych adaptacji prozy, teatralnego potencjału szuka zwykle tam, gdzie inni nawet go nie przeczuwają” (…) „Z projektu na projekt dokonuje coraz bardziej osobnych i zaskakujących wyborów literackich” - Szymon Kazimierczak, teatr-pismo.pl.
przekład: Anna Wasilewska
adaptacja i reżyseria: Igor Gorzkowski
scenografia: Katarzyna Załęcka
kostiumy: Joanna Walisiak
muzyka na żywo: Piotr Tabakiernik
dramaturgia ruchu: Iwona Pasińska
charakteryzacja: Anna Laskowska, Ali Kosoian-Koźbielska, Marta Szczerkowska
koordynacja produkcji: Olga Stefańska
asystent reżysera: Karolina Kowalczyk
obsada:
Pierrot – Andrzej Mastalerz
Pradonet/Voussois/Posidon – Przemysław Bluszcz
Leonie/Pani Pradonet/Edith – Anna Sroka-Hryń
Yvonne/Mathurine – Weronika Humaj
Kruja-Bej – Bartłomiej Bobrowski
Paradyz / Pistolet – Bartosz Mazur
Paluszek / Mięczak – Sebastian Perdek
Mounnezergues – Grzegorz Gierak
______________________________________
Bilety:
Strefa A: 75/50 zł
Strefa B: 50/35 zł
Strefa C: 35/20 zł
Strefa D: 15 zł
Bilety są do nabycia w kasie Teatru (ul. W. Bogusławskiego 1, Gdańsk) oraz na stronie www.bilety.teatrszekspirowski.pl.
