Pochodziła z Żychlina, niedaleko Kutna (dziś woj. łódzkie).
Jej ojciec Tomasz Kozak został zamordowany w czasie rzezi Woli w powstaniu warszawskim w sierpniu 1944 r.
Od 1915 r. mieszkała w Warszawie, gdzie skończyła gimnazjum.
W 1929 r. ukończył z wynikiem celującym kurs juzistek (pomocnicza kobieca organizacja militarna powstała z inicjatywy marszałka Józefa Piłsudskiego) w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu. Została dopuszczona do służby przy aparatach juza, morse’a oraz stukawkach w państwowych urzędach telegraficznych oraz wojskowych stacjach juza.
Od 1 października 1929 r. do lutego 1939 r. była telegrafistką Poczty Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku.
Członkini Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, Gminy Polskiej Związku Polaków, Polskiego Czerwonego Krzyża, Przysposobienia Wojskowego Kobiet, Związku Zawodowego Pracowników Poczt, Telegrafów i Telefonów (sekretarz).
W Klubie Sportowym Gedania grała w piłkę ręczną i uprawiała lekkoatletykę. W 1934 r. wzięła udział w I. Igrzyskach Polaków z Zagranicy w Warszawie.
Należała do Tajnej Organizacji Wojskowej.
W 1935 r. poślubiła w Warszawie Alfonsa Flisykowskiego. Zamieszkała z nim w Gdańsku, w mieszkaniu służbowym w budynku Poczty Polskiej przy Heveliusplatz 1–2 (pl. Heweliusza; obecnie: plac Obrońców Poczty Polskiej).
Ze względu na pogarszającą się sytuację polityczną i groźbę wybuchu wojny, w lutym 1939 r., na polecenie władz wojskowych, zrezygnowała z pracy na poczcie i opuściła wraz z dziećmi mieszkanie służbowe, które od tej pory było wykorzystywane na potrzeby organizowanej przez Konrada Guderskiego obrony Poczty Polskiej.
Do sierpnia 1939 r. mieszkała w Klocu koło Dziemian w powiecie kościerskim, po czym przeniosła się do ojca i siostry do Warszawy, gdzie zastał ją wybuch wojny. Uciekając przed frontem, ewakuowała się na Lubelszczyznę, skąd – zaniepokojona o los męża – wróciła na Kaszuby i dowiedziała się o jego śmierci.
Alfons Flisykowski po śmierci Konrada Guderskiego kierował 1 września 1939 r. obroną budynku Poczty Polskiej. Po kapitulacji pocztowców uciekł wraz z grupą kolegów, ranny ukrył się w sąsiedniej kamienicy, wydany przez jej mieszkankę 2 września w ręce Gestapo. Przez pięć tygodni więziony w koszarach na Biskupiej Górce, skazany na śmierć, wraz z innymi polskimi pocztowcami rozstrzelany 5 października 1939 r. na Zaspie.
W okresie okupacji niemieckiej Maria Flisykowska-Piasecka mieszkała w Goręczynie, Somoninie oraz Chmielnie, gdzie pracowała w sklepie.
Po zakończeniu działań wojennych powróciła do Gdańska i podjęła pracę w Wojewódzkiej Komisji Weryfikacyjno-Rehabilitacyjnej dla Polaków-Gdańszczan.
Następnie, do emerytury w 1971 r., pracowała w Porcie Gdańskim.
4 października 1960 r. podpisała rezolucję byłych działaczy Polonii gdańskiej, popierającą wystąpienie Władysława Gomułki przeciwko zachodnioniemieckiemu rewizjonizmowi i militaryzmowi, wygłoszone na XV sesji Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
30 grudnia 1970 r. Maria Flisykowska-Piasecka była matką chrzestną statku m/s „Obrońcy Poczty”, 12 maja 1971 r. wzięła udział w uroczystości podniesienia na nim bandery, a rok później odbyła na nim czteromiesięczny rejs do Brazylii.
W okresie powojennym należała do Związku Zawodowego Marynarzy i Portowców, Towarzystwa Przyjaciół Gdańska, Komitetu Pomocy Społecznej, Ligi Kobiet.
Odznaczona m.in. Srebrnym (1938, 1964) i Złotym (1969) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976) oraz odznakami „Za zasługi dla Gdańska” i „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”.
Z pierwszego małżeństwa z Alfonsem Flisykowskim miała córkę i syna. W 1950 r. wyszła ponownie za mąż za Władysława Piaseckiego (1902-1966), inżyniera, absolwenta Technische Hochschule Danzig.
Zmarła 3 sierpnia 1979 r. w Gdańsku. Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
Maria Flisykowska-Piasecka była jedną z bohaterek przygotowanej przez Muzeum Poczty Polskiej w 2018 r. wystawy „Niezwykłe Polki z Wolnego Miasta”.
źródło: Gedanopedia, internetowa encyklopedia Gdańska
