Tomasz Kowalski należy do grona najbardziej intrygujących i wszechstronnych artystów współczesnych. Jego twórczość wymyka się prostym klasyfikacjom — obejmuje przede wszystkim malarstwo, ale także instalacje, obiekty rzeźbiarskie oraz muzykę. Artysta swobodnie porusza się między tymi mediami, traktując każde z nich jako element konsekwentnie rozwijanej narracji. Wielowarstwowa opowieść, nasycona subtelnymi odniesieniami do historii sztuki, literatury i osobistych doświadczeń, stanowi charaktery styczny znak jego praktyki artystycznej.
Wystawa w Gdańskiej Galerii Miejskiej koncentruje się na latach 2010–2015 — okresie szczególnym z dzisiejszej perspektywy. W tym czasie Kowalski stworzył wiele prac, które można odczytywać zarówno jako zapis intensywnego eksperymentowania z językiem wizualnym, jak i jako świadectwo kształtowania się jego artystycznej tożsamości. W obrazach Kowalskiego odnajdujemy zatem oniryczne wizje, refleksyjną introspekcję i sub- telne, podszyte humorem deformacje codzienności — elementy, które otwierają prze- strzeń dla nowych sposobów postrzegania i interpretowania rzeczywistości.
Jednak dla samego artysty okres ten był przede wszystkim czasem intensywnego do- świadczania i afirmacji — momentem fascynacji procesem tworzenia, odkrywania i bu- dowania własnych mikroświatów. Towarzyszyło mu poczucie euforii wynikające z bycia „tu i teraz”, z otwartości na mnogość wpływów i swobody, jaką przynosi każde kolejne podejście do medium. Istotne było nie tyle dążenie do spójności, ile obserwowanie, jak prace funkcjonują w swojej różnorodności — w napięciach, niespójnościach i odmiennych sposobach konstruowania obrazu. Ważnym punktem odniesienia stały się również estetyki minionych dekad: maniera ilustracji lat 60. i 70., okładki płyt, szkoła polskiego plakatu, metaloplastyka czy nurty malarstwa drugiej połowy XX wieku. Odwołania te nie ograniczały się wyłącznie do kontekstu PRL-u, lecz odnosiły się szerzej do doświadczenia transformacji i czasu sprzed ery cyfrowej — momentu, w którym wyobraźnia i obraz kształtowały się w innym rytmie.
Obrazy z tego okresu przypominają fragmenty snów: pojawiają się w nich postaci w maskach, nieoczywiste gesty teatralne, sytuacje i wnętrza balansujące na granicy realności i fantazji. Kowalski bada granice między figuracją a abstrakcją, wprowadzając widza w świat, w którym codzienność przekształca się w senne wizje. Kompozycje cechuje atmosfera introspekcji, refleksji i subtelnej zadumy — uczuć, które dziś rezonują jeszcze silniej dzięki dystansowi czasu. Pokaz prac Kowalskiego pozwala nie tylko prześledzić proces ewolucji jego praktyki artystycznej, lecz także uchwycić specyfikę czasu, w którym powstawały. Wystawa otwiera zarazem drugą perspektywę — doświadczenie widza, który w tych realizacjach może odnaleźć echo własnych wspomnień, emocji i snów.
