Attention Dangel na mecie! Gdańszczanie ukończyli rajd Budapeszt-Bamako

„Dzisiejszy dzień był pod znakiem kryzysu, zwątpienia i porażki zakończonej moralnym zwycięstwem. Taki polski dzień znaczy - pisze Maciek. - Zaczęło się w nocy od burzy piaskowej albo w każdym razie od czegoś, z czym mi się to kojarzy – wiało mocniej niż w Kieleckiem i sypało piaskiem. A przez cały dzień słońce było zamglone, jakby za warstwami tumanów kurzu.”

„Niebieski” nie lubi piasku, ale wciąż musi się z nim mierzyć. „Ósmy etap wg zapowiedzi miał mieć tylko 250 km, połowę tego co wcześniejsze, to co będziemy się spieszyć?". Załoga Attention Dangel jak pomyślała, tak zrobiła: „Odebraliśmy w końcu kartę i ruszyliśmy w bój. Wiedzieliśmy, że to będzie piaszczysty etap, a nasze auto piasku nie lubi, ale z godnością przystąpiliśmy do realizacji wytycznych, wbiliśmy w GPS współrzędne punktów kontrolnych i ruszyliśmy przez pustynię. Jeżeli pisałem, że w Mauretanii wszędzie dookoła była równina, to tutaj jest równina absolutna. Płasko jak stół, drobniutki twardy żwir i naprawdę sporadycznie jakieś kępki sukulentów. Pierwsze łachy piachu były po 200 metrach, ale jakoś z rozpędu przejechaliśmy je z nadzieją, że to tylko taki początek. Potem 18 km względnego spokoju, po drodze bezpańskie dzikie wielbłądy i wyrastające sporadycznie po lewej i prawej diuny piaskowe, które udawało się skrzętnie omijać.”

„Nagle piasek zrobił się grząski i jedynym wyjściem było dodanie gazu. Rumakowanie skończyło się po 300 metrach. Dangel osiadł na niewielkim garbiku - pisze w swojej relacji Maciej. -  Wyjęliśmy i podłożyliśmy deski i… i nic. Kręcił kołami na deskach. Okazało się, że wykrzyż mamy taki, że jedne koła są blokowane przez nadkola, a drugie nie mają żadnej przyczepności. Chyba też wyjechaliśmy na tę trasę jako ostatni, bo na horyzoncie żadnego samochodu.”

„W zasadzie po horyzont nie tylko samochodu, ale również niczego innego nie było. Żar lał się z nieba, najbliższe miasteczko - pewnie ze 100 km, najbliższy asfalt - minimum 20. Mamy telefon satelitarny, ale przecież nie zadzwonimy nim po pomoc drogową, bo takowej tu nie ma. Wyłączyliśmy auto, chłopaki nerwowo zaciągnęli się papierosem. Tak się wszystkim niewesoło zrobiło i chyba wszyscy poczuliśmy, że zabawa zabawą, a Afryka Afryką. I wszystko ma swoje granice, z tym że tej pierwszej są jakby bliżej.”

Co zrobić z zakopanym autem? Gdańszczanie szukają pomysłu... ale na pustyni pomysły trzeba przesiewać przez sitko: „Jedyne rozwiązanie, które przychodziło nam do głowy, to odciążenie samochodu - zdjęliśmy kanistry z paliwem, parę kartonów z darami, skrzynkę narzędziową - w sumie przeszło 100 kg. To, że w czasie rozpakowywania auta skończył się zamek tylnej klapy i ona sama zamyka się lub otwiera od tego momentu we własnym niepojętym rytmie, to szczegół, który jednak nie poprawiał humoru. Podkopaliśmy koła, żeby choć trochę zlikwidować wykrzyż, naparliśmy w ataku ostatniej szansy… poszedł! Jędrzej pojechał bez nas do najbliższego twardego terenu, zawrócił (nie mamy wstecznego), przejechał. Nam pozostało zanieść owe 100 kg do miejsca, w którym się zatrzymał, uznając, że jest bezpieczne. Znowu pakowanie, ruszyliśmy. Nasze ślady były już częściowo zawiane, zresztą stwierdziliśmy, że koleiny są bardziej grząskie niż dziewiczy teren. Efekt był taki, że po chwili kompletnie się zgubiliśmy. Przed nosem wyrastają nam diuny, które są gwarantem sypkiego piasku, a jego boimy się panicznie. Skręcamy to w lewo, to w prawo, próbując manewrować pomiędzy tymi ruchomymi wydmami, całe szczęście, że mamy GPS, który wskazuje naszą pozycję względem odległej szosy.”

„Zakopujemy się w piasku na pierwszych metrach owej ścieżki, co odbiera nam resztki nadziei na nocleg i dalszą zabawę. Wyciąga nas Krystyna, która jedzie autem nr 27. W jej aucie z kolei nieustannie pali się kontrolka przegrzania oleju w skrzyni biegów, ale pomaga nam wyciągarką. Jędrzej w jakimś niepojętym ostatnim geście rezygnacji spuszcza powietrze w kołach o 2,5 atmosfery. W powszechnym rozumieniu mamy kapcie zamiast opon."

„I w tym momencie zdarzył się cud. Nasze autko, Peugeocik Kochany, Dangel Wspaniały zaczyna sobie radzić na piasku jak mały czołg. Dzielnie brnie w koleinach, wraz z rykiem silnika wyjącym na reduktorze wspina się na wydmy i daje sobie wrzucić nawet czasami trzeci bieg. Żeby jednak nie było tak łatwo - grzeje się przy tym niemiłosiernie, raz po raz informując, że temperatura sporo przekracza 100 stopni."

"Na plażę wjeżdżamy 25 minut przed najwyższym stanem wody. Zostało nam osiem kilometrów. Zapada zmrok, widać, jak wcześniejsze ślady aut nikną zalewane przez spienione fale oceanu. Staramy się zmieścić w coraz węższym pasie pomiędzy grząskimi wydmami a grząskimi mokrym piaskiem. Temperatura za chwilę rozsadzi nam chłodnicę, zapada więc decyzja, że dalej jedziemy z podniesioną maską.”

„Razem z Grzegorzem wychyleni przez okna przekrzykujemy się nawzajem – »Prawo!«, »lewo!«, »bardziej w prawo!«, »bardziej w lewo!«. Jędrzej próbując coś zobaczyć w wąziutkim prześwicie pomiędzy krawędzią deski rozdzielczej i podniesionej maski, stara się pogodzić nasze instrukcje, raz po raz jednym kołem rozbryzguje nacierającą wodę, a drugim zahacza wydmy. Do obozowiska wpadamy 10 minut przed czasem. Jest już ciemno, ale inni przychodzą nam pogratulować. Wiele załóg zrezygnowało z prób dojechania, nie ma z nami ani żuka, ani poloneza, wiele ma problemy techniczne. W ciągu dnia spotkaliśmy Niemców z połamanymi rolkami napinacza paska, Belgom przetarł się wąż od chłodnicy. Przed nami już tylko noc pośród wydm nad samym oceanem." 

 
26 stycznia 2016 r.

Trudny 9. etap The Budapest-Bamako Rally! Zawodnicy muszą pokonać 450 km. Startują o świcie z plaży B2 Beach (zobacz poniżej) i muszą dotrzeć do miejscowości Atar, która znajduje się w zachodniej Mauretanii, w oazie, na skraju Sahary. Miasto ma połączenie asfaltową szosą z Nawakszutem. Jest tu międzynarodowy port lotniczy obsługujący loty m.in. do Paryża.

„Wczoraj dojechaliśmy do stolicy Mauretanii - Nawakszut. Wyobraźcie sobie slums z czteropasmowymi ulicami, zasypanymi kurzem i piachem, czasem jakiś krater, do tego nierzadko ładne (jak na lokalne warunki) budynki, dorzućcie stado mercedesów 190, kaczek i renault 21 oraz wózków z osiołkami, do tego snujący się smród palonych opon i śmieci, sporo pyłu, pomnóżcie to przez pięć i jakbyście tam byli.”

„Kolejka do bankomatu w Mauretanii. Mamy problem ze zdobyciem lokalnej waluty i tracimy czas. To naprawdę dziki kraj, mimo że bankomat jest w miasteczku. Jak ktoś powie przy mnie, że Polska jest 100 lat za Murzynami, to osobiście strzelę w ucho...”

Krótką relację z pobytu w Nawakszut przesłali nam również gdańszczanie. Panowie będąc w mieście, skupili się głównie na odpoczynku i podładowaniu akumulatorów: „Bardzo przydał nam się ten jeden luźniejszy dzień. W stolicy Mauretanii czuliśmy się bardzo bezpiecznie. Naszą uwagę przykuł natomiast tragiczny stan jeżdżących tu aut...”

27 stycznia 2016 r. 

13. dzień rajdu! Przed zawodnikami biorącymi udział w The Budapest-Bamako Rally do przejechania 458 km. Startują z miejscowości Atar i muszą dotrzeć do Tidjikja. Jest to niewielkie miasteczko w środkowej Mauretanii, w której mieszka ok. 6 tys. mieszkańców. Słynie z zabytkowej architektury i obfitości drzew palmowych. 

Poniżej szczegółowa relacja Macieja Sokołowskiego, członka załogi Attention Dangel: "Ostatnie dwa dni oderwaliśmy się od głównej trasy rajdu ze względu na jakość niekompatybilność naszego auta z miejscowym piaskiem. A organizator, zapytany przez nas czy kolejne odcinki będą też tak „sandy” czy „much more sandy”, tylko się uśmiechnął - „ very fucking sandy!”. Z plaży wyjeżdżamy więc wczesnym rankiem, znowu w okienku odpływowym, tym razem bezpieczniej - w konwoju z innymi a następnie odbijamy do Nawakszut – stolicy Mauretanii."

Co dalej z pustą butelką? Afrykańczycy mają na to sposób. Jak pisze Sokołowski "pustą już butelkę wywalić przed owym meczetem po prostu na ziemię i podeptać na odchodnym.Osobnym doświadczeniem w dziedzinie międzynarodowych doświadczeń z HACAP i Dobrej Praktyki Higienicznej jest wizyta na targu rybnym zlokalizowanym tuż przy plaży gdzie przybiją łodzie rybackie. Odór czuć z daleka. Na miejscu, gdzie kilkaset ludzi próbuje sprzedać ryby i wyroby rybopodobne, smród jest już nie do wytrzymania nawet dla mnie, który zmieniał pieluszki zagryzając jabłko. Ci, którzy filetują ryby, robią to na miejscu nie przejmując się resztkami – gniją na betonowych płytach podłogi, rozciągnięte są po plaży, pływają w wodzie. "

"Taksówkarz wiezie nas z targu w kierunku centrum. Coś przychodzi nam do głowy, by zapytać gdzie tu można kupić piwo, kierowca mówi coś o dwóch lokalach, następnie ostrzega przed deportacją, gdyby władze znalazła przy nas alkohol. W tym też momencie zaczyna wykonywać dziwne ruchy. Zjeżdża z głównej drogi, pcha się w jakąś szutrową. Zaniepokojeni dopytujemy co się dzieje, on „uspokaja” informacją, że musi ominąć posterunki Policji. Nie bardzo wiemy o co chodzi, zwłaszcza, że nawet z naszą niewielką znajomością miasta widzimy, że od centrum się oddala a nie przybliża. W końcu docieramy pod… ambasadę Francji. Objeżdżając ufortyfikowany kwartał ulic dowiadujemy się, że w środku na pewno jest alkohol na sprzedaż. Jasne, przecież normalnym jest, że ambasady prowadzą wyszynk dla strudzonych wędrowców, potrzebujących odkazić układ pokarmowy. Gdy w końcu udaje się wysiąść taksiarz jest zdziwiony, że nie chcemy z nim objechać innych miejsc, gdzie z pewnością można zakupić alkohol. Pomni ostrzeżeń o deportacji dobrze przygotowujemy się do kolacji. Do pobliskiej restauracji przychodzimy z własną buteleczką wody mineralnej, zamawiamy świeżo wyciskane soki pomarańczowe, upijamy jedną czwartą i uzupełniamy zdrową wodą mineralną. Humory się poprawiają a my czujemy się dumni jak alkospiskowcy na studniówce."

„Nie jest to ładny kraj. 3/4 zajmuje Sahara, piaszczysta i kamienista, porośnięta z rzadka jakimś zielskiem. Wszędzie jest niewyobrażalny syf, śmieci wokół wiosek i miasteczek po prostu leżą hałdami. Miliony pustych butelek PET, padłe zwierzęta, których nikt nie sprząta, i inne lokalne atrakcje. Domy w wioskach wyglądają jak altany śmietnikowe i składają się zazwyczaj z pary drzwi, zrobionych z blachy z kontenerów oceanicznych. Smród dodaje kolorytu. Ogólnie nie polecamy jako miejsce na romantyczny weekend ;-) Masakra totalna, ale urok swój to mimo wszystko ma. No i jest drogo - biały człowiek jest ofiarą do kwadratu. Panowie na stacji benzynowej, na której zalaliśmy mieszankę paliwa rakietowego z rozpuszczalnikiem, byli milutcy do kwadratu - teraz wiemy dlaczego i będziemy tankować na stacjach, gdzie obsługa nie jest przesadnie uprzejma.Za przełożenie opony na feldze zażądano 20 000 lokalnych tiurlików - piszą uczestnicy z »Grzmiącego Rydwanu«. - Jedno euro to 380 tych jednostek. Policzcie sobie sami, jak próbowano zedrzeć. Skończyło się na 5000, co i tak jest ceną przesadzoną kilka razy, ale machnęliśmy ręką...”

 

28 stycznia 2016 r.

Rajdowcy rozpoczęli kolejny etap The Budapest-Bamako Rally! Wystartowali z Tidjikja i po przejechaniu 272 km mieli dotrzeć do miejscowości Kiffa. Miasteczko, liczące ok. 77 tys. mieszkańców, słynie z wyrobów rzemieślniczych i stanowi centrum handlowo-usługowe regionu opartego na pasterstwie koczowniczym. Jest tu także węzeł drogowy i lotnisko.

„Słaba jakość dróg, niby są równe, ale często postrzępione na krawędziach i mocno zniszczone - pisze w swojej relacji załoga. - Kratery w jezdni nie są niczym dziwnym. Wszędzie jest pełno śmieci, w wioskach jeszcze jako tako, ale w miasteczkach jest niewyobrażalny syf. Mauretania nie jest krajem turystycznym, to jest safari przez wysypisko śmieci.”

„Jeśli chcecie sami w domu odtworzyć klimat mauretański, to poniżej przepis - proponują rajdowcy z »Grzmiącego Rydwanu«. - Wziąć czarny worek na śmieci, wkroić do niego kilo cebuli, czosnek, dorzucić płat świeżego mięsa i kozie bobki. Dla pełniejszych doznań można dorzucić ośli placek. Całość szczelnie zamknąć i wystawić na balkon na słońce, na tydzień, aby się dobrze ukisiło. Po tym czasie przynieść do domu, rozkręcić ogrzewanie na maxa, przygotować pełny worek z odkurzacza i butelkę PET. Butelkę podpalamy, do worka z odkurzacza wkładamy petardę typu achtung i odpalamy. W momencie detonacji wkładamy głowę do worka na śmieci z zawartością i chłoniemy bukiet. Włala - jesteśmy w stolicy Mauretanii…”

Brud, smród i trzeba stąd uciekać.

„Z ulgą uciekamy na pustynię i początki sawanny, po dziurki w nosie mamy żebrzących dzieci - mesje, mesje, kado, kado. Fioła można od tego dostać. Wszystko jest tu biedne, a biały człowiek ofiarą. Za nędzny camping z marnym socjalem zażądano 10 euro od osoby, nie chciano przyjąć lokalnej waluty i zero negocjacji, bo dobrze wiedzą, że ze względu na bezpieczeństwo nie mamy wielkiego wyboru!"

„Kado to prezent, domaga się go prawie każdy, a raczej domagał, opracowaliśmy bowiem rewelacyjną metodę która zapobiega wszelkim próbom wyłudzania czegokolwiek - mówimy wyłącznie po polsku. I to oni mają problem, żeby nas zrozumieć, a nie my ich. Po polsku wyjaśniliśmy panu, że ma nam zdjąć oponę i znaleźć dziurę. I zrobił to bardzo inteligentnie - okazało się, że puszcza bowiem felga, a nie opona. Po polsku załatwiamy wszystkie kontrole drogowe, czasem mówimy po góralsku, czasem po śląsku - zależy od nastroju. Do tego spokojna intonacja i uśmiech i jedziemy dalej!”

„Liczymy - pisze na koniec swojej relacji załoga »Grzmiącego Rydwanu« - że Mali okaże się nieco bardziej normalne od Mauretanii..."

29 stycznia 2016 r.

12. etap The Budapest-Bamako Rally! Zawodnicy 14. dzień zmagają się z wysokimi temperaturami, piaskiem i miejscowymi, którzy - jak wynika z przesyłanych relacji - raczej przeszkadzają niż pomagają. Dziś zawodnicy wyruszają z miejscowości Kiffa. Po przejechaniu 590 km mają dotrzeć do Kayes. Jest to trzecie co do wielkości miasto Mali z ok. 138 tys. mieszkańców. Znajduje się tu port. 

Relację z 12. etapu rajdu otrzymaliśmy od Macieja Sokołowskiego, członka załogi Attention Dangel. „Etap Kiffa – wodospady Gouina zapowiadał się jako jeden z nudniejszych. W programie w zasadzie jedna jedyna atrakcja – przejście graniczne Mauretańsko – Malijskie.Wszyscy nas przed tą Mali ostrzegają. Jeszcze w domu, to wiadomo – jeden news o zamieszkach robi wizerunek kraju na lata. Ale również w Maroko i Mauretanii, każdy jak słyszy o Mali to kręci głową i mówi, że tutaj to jest w porządku, ale Tam.... tu milknie i nie chce kontynuować - pisze w swojej relacji Maciej. - W zasadzie nie wiadomo czego Tam się należy spodziewać. Jakoś bardzo się nie boimy, bo gdyby było bardzo źle to chyba organizator by coś powiedział, ale jakiś taki dreszczyk niepewności się czai. Zwłaszcza, że Mali to ponoć kraj w 99% muzułmański, a już w Mauretanii wygląda to źle, więc jak będzie w Mali?"

„Chcąc nie chcąc jedziemy skrajem Sahary i Sahelu przez mauretańskie bezmiar nicości - opisuje kolejny dzień relacji Sokołowski. - Zwały śmieci po obu stronach dróg, do tej pory stały element dekoracji, o dziwo zaczynają zanikać. Mniej też na poboczach wysuszonych trucheł padłych czy też przejechanych zwierząt. Nic dziwnego, że kto może ten drzemie. Ocknąwszy się nagle na jakimś wyboju, wyjrzałem przez okno, a tam widoki żywcem przeniesione z Gór Skalistych. Czerwona skała tworzy fantazyjne formy, maczugi, kolumny, mosty skalne. Zatrzymujemy się przy takiej jednej i pędzimy do podnóża. 15 metrów łatwego wspinania w pięknej suchutkie, absolutnie nie kruszącej się skale, w początkowo lekkiej przewieszce następnie absolutny pion, ale z pewnymi chwytami. Żadnego rzężenia na dziurkach czy krawądkach. Zrobilibyśmy to oczywiście… gdybyśmy byli nierozsądni. Nie wzięliśmy bowiem ani uprzęży ani liny, a na żywcowanie nie było kandydatów. Nie odpuściliśmy jednak! Góra zdobyta została drogą normalną i nie możemy wykluczyć, że było to pierwsze polskie wejście w warunkach kalendarzowej zimy. Spotykane na każdym etapie wspinaczki, łączcie z partiami szczytowymi kozie bobki nie mogą w żaden sposób umniejszać naszego heroicznego czynu.”

„Po tej półgodzinnej przerwie pędzimy dalej. Słowo „pędzimy” może trochę nad wyraz, bo co chwila zatrzymuje nas kontrola drogowa – w Mauretanii mamy ich około 10 dziennie. Kontrola oczywiście ogranicza się do odebrania naszej „fiszy” bez absolutnie sprawdzenia jej z czymkolwiek i coraz natarczywszego dopominania się o prezent. Niektórych nie interesują w ogóle nasze dokumenty, „cadoe” krzyczą od samego wetknięcia głowy do samochodu. Gdy z przyklejonym uśmiechem dajemy długopis – żądają więcej, bo przecież ich koledzy też chcą. 

Cały czas się zastanawiamy, na co im te dziesiątki długopisów? Może zbierają i wymieniają się wieczorami podczas męskich spotkań przy sziszy – „ - Mam dwa czerwone z herbem Gdańska, ktoś chce się wymienić na jeden niebieski z I love France?” – tak mogłyby wyglądać rozmowy i arabskie targi wśród entuzjastów, poligrafistów. Nauczyliśmy się już na tych kontrolach recytować płynną polszczyzną fragmenty naszych poematów narodowych lub z (koniecznie) uśmiechem na ustach odrobinę ich znieważać. Brak znajomości polskiego wytrąca z poczucia pewności i nie chcąc wchodzi z nami w polemikę – kiwają tylko ręką żeby jechać dalej.

Wreszcie granica, mniej emocjonująca i problematyczna niż marokańsko – mauretańska. Pół godzinki, odgoniony tłumek handlarzy walutą i kartami telefonicznymi i jesteśmy w Mali.”

„Zmienia się krajobraz biologiczny, architektoniczny i kulturalny. Zamiast pustyni - zaczyna się sawanną – wielka wypłowiała łąka z rozrzuconym to tu to tam baobabem. Co to baobab nie muszę tłumaczyć – każde polskie dziecko wie, że to takie drzewo, w którym mieszkają małe blond dziewczynki."

„Betonowe potworki zaczynają ustępować domom z gliny, drewna i słomy. Kończy się wreszcie islam w swoim nowomodnym acz ortodoksyjnym wydaniu mauretańskim. Nie ma już na ulicach wszechobecnych diszdaszy, nie ma kobiet otulonych od stóp do głów. Nie ma kontroli drogowych co parę kilometrów. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jest weselej i milej. A gdy wyluzowane czarne chłopaki na postoju proponują piwo z przenośnej lodówki – jest już zupełnie fajnie. Zmrok zapada, jak tu wszędzie, koło dziewiętnastej. A my mamy znowu do przejechania jeszcze 400km. Więc jednak trochę z duszą na ramieniu robimy to, czego choćby miejscowy kierowca w Etiopii nie chciał robić za nic w życiu – jedziemy przez czarną Afrykę ciemną nocą, trochę z duszą na ramieniu, bo pierwsza zasada bezpieczeństwa to nie przemieszczanie się po zmroku. Ale, że druga to nie zatrzymywanie się w miejscach przypadkowych – to jedziemy dalej!”

„Mijamy wioski, przy których płoną ogniska, majaczą kontury dziesiątek mieszkańców, grają telewizory na klepiskach, Próbujemy omijać dziury w jezdni, wirtualnie rozmawiamy ze zwierzętami, odradzając im przechodzenie przez jezdnię, co za dnia jest tu na porządku dziennym i dedukujemy po której stronie pojedynczego światła z naprzeciwka rozciąga się reszta nieoświetlonej ciężarówki. Im głębiej i ciemniej – tym dziwniejszy odbywa się rytuał z zagradzaniem drogi stalowymi beczkami. Czarne ludzkie kontury te beczki przesuwają, zasuwają, jednym pozwalają jechać, drugi każą czekać. Wszystko widać jedynie w blasku palącego się ogniska i świateł samochodowych reflektorów, a te jak już wspominałem, są raczej nieliczne. Wszyscy stoją cierpliwie, nikt się nie pcha, słychać tylko charakterystyczne tutejsze podniesiony głosy, ale kto by tam zrozumiał o czym mówią. My tradycyjnie po polsku pytamy jak się jegomoście czuje i czy Litwa jest również jego ojczyzną. A oni tradycyjnie nie mogąc się dogadać – puszczają nas bez problemów.

"Ostatnie 20 km prowadzące do bazy to gruntowa droga i druga w nocy. Jędrzej, właściciel auta śpi gdzieś z tyłu, więc jego serce nie cierpi gdy słyszy każdy zgrzyt i stukot mocno już nadwyrężonego zawieszenia. Zgodnie z moją własną teorią – jeżeli samochód jedzie po wybojach odpowiednio szybko to nie zdąża wpadać w dziury – grzeję do wymarzonego campu ile koni w Peugeocie. Nagle droga się kończy, nie zdążam zahamować i wypadam wraz lekkim uskokiem na płytę skalną. Prawie wyrywa mi rękę ze stawu przy szarpnięciu kierownicą ale udaje się wszystko opanować. Wszystko, poza kierunkiem dalszej jazdy, bo owa półka jest duża, skraj ginie w mroku, gdzieś obok płynie rzeka, trzeba znaleźć most. Obudzenie dość twardym lądowaniem chłopaki idą na zwiady i szczęśliwie po chwili wszystko się znajduje. Po chwili dojeżdżamy na obozowisko położony na krawędzie olbrzymiego wodospadu na rzece Senegal.”

„Udział w takim rajdzie to jedyny chyba sposób by spać w tak niezwykłych okolicznościach przyrody. Samodzielny przyjazd nie jest chyba zbyt powszechny, zwłaszcza, że nas pilnują dwa samochody lokalnego wojska, wyposażone między innymi w zamontowany na pace pickupa karabin maszynowy kaliber 25mm. Zwisająca taśma z pociskami zwiększa poczucie bezpieczeństwa proporcjonalnie do kwadratu kalibru. Jesteśmy mocno po czasie ale bynajmniej nie ostatni. Wręcz można by powiedzieć, na tyle na ile pozwala obserwacja światełek w samochodach, że jesteśmy w tej szybszej połowie rajdu. Miejmy nadzieję, że Dangel tego nie „odchoruje” .

Niewidoczna w mroku woda szumi niczym radio CB na nie skręconym Squelchu, a nad nami Droga Mleczna i obłok Magellana w pełnej okazałości. Kiedy próbuję zasnąć długo nie wiem jak się ułożyć - jedna ręka boli od wydaje się naderwanego mięśnia, druga od spalenia słońcem przez nieodpowiedzialne stosowanie „zimnego łokcia”. Przez jakieś 5 do 7 sekund myślę nawet czy nie pójść do plecaka po apap, ale sen jest szybszy."

O przejściu granicznym możemy dowiedzieć się także z relacji przesłanej przez ekipę »Grzmiącego Rydwanu«, polskiej załogi, która zmierza do mety wraz z gdańszczanami. Jak piszą w swojej relacji, na granicy celnicy mają system informatyczny, skanery palców i twarzy. Jest także dostęp do bazy Schengen, „z tym że to wszystko w chacie z wielbłądziego łajna i patyczków. Na zewnątrz kontrola ebola - sami wpisujemy swoje imię i nazwisko, a pan medyk mierzy nam temperaturę termometrem bezkontaktowym. Oczywiście zrobiliśmy konkurs, kto wpisze głupsze nazwisko. Następnie kolejna budka z kupy i znowu coś przepisują w kwity, i jesteśmy wolni. Za to 70 km dalej musimy zarejestrować auto, że nie sprzedamy go w Mali. Teraz jedziemy na biwak, niestety droga daleka i dość słaba technicznie, za to widoczki ładne, bo to już sawanna. Nie ma też śmieci, zniknęły mercedesy, za to jest teraz milion motocykli. Dzieci oczywiście rozpuszczone przez białych, więc co postój, to »petit kado«, ale lekko podniesiony głos i dosadne »wypad stąd« odnosi skutek. Nie mamy już skrupułów i odpędzamy żebrzących stanowczo, bo inaczej zachowują się jak natarczywe glonojady - przyklejone do auta…”

30 stycznia 2016 r.

Kilometry dzielą uczestników Budapest-Bamako Rally od mety! Dziś przedostatni etap rajdu. Zawodnicy wyruszają z Kayes. Muszą przejechać 310 km, by dostać się do miejscowości Toukoto, która jest położona nad rzeką Bakoye i liczy ponad 10 tys. mieszkańców.

Gdańszczanie nie dają za wygraną! Ostatnie kilometry, które dzielą ich od upragnionej mety, spędzają na wykonywaniu zadań, opracowywaniu mapy i kierowaniu „Niebieskiego” po pustynnym terenie. „Nie jest łatwo, ale dajemy radę” - piszą do redakcji gdansk.pl.

Jędrek, najmłodszy uczestnik naszego teamu, a jednocześnie właściciel dangela i jego mechanik, być może jakieś wady posiada, ale z tego, co dał się poznać - na pewno nie jest nią histeryzowanie. W związku z tak dramatycznie rysującą się sytuacją, a jednocześnie dużym apetytem na etap, w którym miało nie być w końcu piasku, w dzisiejszym przedostatnim już etapie postanawiamy wziąć udział połowicznie. To znaczy pojedziemy off-roadem, ale tak delikatnie. No, w każdym razie tak obiecujemy Jędrkowi. Tylko delikatnie, żadnej ekstremy. Nie wiem, czy uwierzył, ale w końcu on też ma ochotę na trochę akcji. Ruszamy!

Gdybyśmy przeczytali roadbook, to byśmy wiedzieli, że organizator ostrzega, że jeżeli pierwsze 10 km pokonamy w czasie dłuższym niż 40 minut, to należy zawrócić, bo później będzie tylko trudniej - i terenowo, i nawigacyjnie. Ale że jakoś tak przeczytanie tego fragmentu nam umknęło, to owe 10 km pokonujemy chyba w godzin dwie i pół. Droga jest sennym koszmarem posiadacza auta z wytłuczonym zawieszeniem. Niekończące się kamienie, uskoki skalne, afrykańskie garbate drogi szutrowe i jazda po linii kolejowej - to naprawdę nie jest coś, co samochody lubią najbardziej."

„Wjeżdżamy w busz - kontynuuje swoją opowieść Sokołowski. - Wysoka spłowiała trawa rośnie wokół karłowatych drzewek, ciernistych krzewów i rzadko rozsianych baobabów. Ścieżka prowadzi to w górę, to w dół, samochód ledwie mieści się między drzewkami. Nagle wjeżdżamy do wioski. Takiej prawdziwej afrykańskiej wioski, jaką znamy z ekspozycji muzealnych i ilustracji w książkach. Gliniane okrągłe chałupki przykryte snopkami siana, na płotach zrobionych z powykręcanych konarów rozwieszone kolorowe pranie, w obejściach krzątają się bose dzieci i ich równie bose i czasem topless mamy. Miejsca pomiędzy obejściami tyle, że samochód mieści się ledwo, ledwo. Jeden nierozważny ruch kierownicą i wjedziemy komuś do dużego pokoju. Za wioską droga nagle rozmienia się na drobne i kilkanaście śladów ginie gdzieś w trawach. Wydaje się nam, że widzimy ślady poprzedników, i brniemy w głąb buszu. Razem z Grześkiem wywodzimy się z »Neptuna« - gdańskiego Klubu Imprez na Orientację; stare doświadczenia pozwalają trochę wyobrazić sobie teren i nie zgubić się kompletnie. Musimy też ciągle pamiętać, że jeżeli wybierzemy zły wariant - to samochód musi mieć miejsce, żeby zawrócić; brak wstecznego dzisiaj doskwiera chyba najbardziej. W pewnym momencie nie ma już gdzie jechać i nie wiadomo, czy jest jak wrócić. Auto wjechało między stertę kamieni i trudno je stamtąd wypchnąć. Mamy kryzys, jest po drugiej, a my nie zrobiliśmy nawet dwudziestu kilometrów, skończyła się woda do picia, ktoś doczytał informację w roadbooku, że z takim naszym tempem już dawno powinniśmy zawrócić!”

„Z poszukiwań nic nam nie wychodzi. Nawigacja pokazuje drogi tam, gdzie ich zupełnie nie ma, ślady wyglądają na zrobione przez jednoślady, lejący się żar z nieba koncentracji nie poprawia. Dajemy sobie ostatnią szansę, przejeżdżamy w jakimś dzikim miejscu linię kolejową i znajdujemy po drugiej stronie ścieżkę - wydaje się, że jesteśmy uratowani! Ścieżka jeszcze dwa razy przechodzi przez tory, by na końcu zwęzić się tak, że jedynym rozwiązaniem jest wjechanie na nie i dalej poruszanie się jak drezyna. Znowu ogarnia nas strach - tory biegnące nasypem wyglądają na używane. Co będzie, gdy spotkamy pociąg?!? Ale wyjścia w zasadzie nie ma – inna droga nie istnieje, cofnięcie się do początku etapu nie wchodzi w grę - jedziemy!"

 
„Auto bierze tory pomiędzy koła, jadąc po podkładach, które ułożone co parędziesiąt centymetrów są gorsze dla zawieszenia niż jakiekolwiek wyboje. Co chwilę przechodzą nas ciarki od zgrzytu wahaczy trących po szynach. Przyspieszający strach przed pociągiem walczy ze spowalniającym strachem o zawieszenie, które jeżeli rozpadnie się w tym miejscu, to już kompletnie nic nie będziemy w stanie zrobić. W końcu dotaczamy się do… stacyjki kolejowej - maleńka wioska Galougo położona w środku buszu, bez prądu, ma jednak swój dworzec? Po chwili okazuje się, że ma też strategiczne położenie - zaraz za nią jest most kolejowy, którym możemy przeprawić się na drugą stronę rzeki. To znaczy nie możemy, a moglibyśmy. Moglibyśmy, gdybyśmy tylko uiścili opłatę dla starszyzny wioskowej, która nas przez ten most przeprowadzi. Bo tak w ogóle to nie można po nim jeździć, ale »dzisiaj, wyjątkowo dla was my friend, zrobimy wyjątek«. Nie zgadzamy się płacić i sytuacja przestaje być tak kurtuazyjna. Dwóch wioskowych, w asyście sąsiadów i dzieci, z głowami wsadzonymi do auta przez lewe i prawe przednie drzwi, kłóci się w swoim narzeczu, nie zważając na kierowcę i pasażera. My tylko od czasu do czasu wtrącamy po francusku, że pardon, ale pieniędzy nie mamy i w ogóle jesteśmy biedni, bardzo biedni, z Polski, przecież widać po rejestracji.

W końcu mniej interesowny autochton kapituluje i pokazuje nam piaszczystą drogę za wioską, prowadzącą do betonowej kładki przez rzekę. Dalej ścieżka wije się w sposób zauważalny, pojawiają się też jej lokalni użytkownicy - to różnej maści skutery i motory. Widać ich trochę zaparkowanych w mijanych wioskach, nie widać natomiast żadnego samochodu. To dlatego drogi są takie wąskie…”

„Wreszcie wyrzuca nas na obrzeża jakiejś większej miejscowości, w której odnajdujemy rondo z dostojnym monumentem hipopotama z glinianą drogą wokół. Kawałek dalej - początek asfaltu. Co za ulga! Robimy zakupy w mikrosklepiku, wykupując jego wieloletnie zapasy - dość powiedzieć, że butelce sprite’a termin przydatności do spożycia minął parę tygodni wcześniej, a akurat te produkty mają zazwyczaj terminy paroletnie. Pierwszy też raz kupujemy coś z lokalnej gastronomii - dwa dziewczęcia przycupnięte na skraju drogi sprzedają smażone na głębokim oleju kulki z ciasta. Próba ustalenia ceny i dowiedzenia się, co to jest w ogóle, budzi u nich spazmy śmiechu. Czujemy się trochę nieswojo, ale niezarażeni płacimy jakąś śmieszną kwotę, za którą i tak dostajemy dwa razy więcej tłustych kuleczek niż było to ustalone. 
Teraz już tylko 250 km według mapy asfaltową drogą do mety."

{id68762} 

„W miasteczku o dźwięcznej nazwie Machina przejeżdżamy przez rzekę Senegal, która tu ma szerokość Wisły w Warszawie. Oczywiście mostem kolejowym, tym razem bezpłatnie i znowu modląc się, by jakiś pociąg nie miał w tym samym czasie tego samego zamiaru. Ale że razem z nami przechodzi i przejeżdża na swoich skuterkach wielu miejscowych - to czujemy się w tym zakresie względnie bezpiecznie, pomijając koszmarne zgrzyty przerdzewiałej blachy, która ugina nam się pod kołami. Poza tym okazuje się , że to jedyny most w okolicy. Spodziewany asfalt oczywiście okazuje się znowu afrykańskim szutrem z garbami jak tarka. Na ostatni nocleg przed Bamako wpadamy 5 h po limicie czasu, ale dzisiaj zdobyliśmy sporo punktów, co sprawia, że… przeskakujemy o jedną pozycję. Piąte miejsce jest nasze!"

31 stycznia 2016 r.

KONIEC RAJDU! Gdańszczanie, cali i zdrowi, dotarli do mety!

Wpis z Facebooka: 

„Dotarliśmy! Attention Dangel Team na mecie The Budapest-Bamako Rally! 17 dni, 14 etapów, ponad 9000 kilometrów. Dziękujemy wszystkim za wsparcie :) Pozdrawiamy ze stolicy Mali!!"