Zderzenie gdańskiej autorki Moniki Milewskiej – doktora historii, eseistki, poetki i dramatopisarki o bogatym dorobku, wielokrotnie nagradzanej - za książkę „Ocet i łzy” poświęconą Rewolucji Francuskiej otrzymała stypendium „Polityki” i nominację do Nagrody Literackiej NIKE, dwa z jej słuchowisk nominowane były do „radiowego Oscara” – Prix Italia, a w 2018 wydała powieść o gdańskim falowcu „Latawiec z betonu” - z autorskim Teatrem Mumerus może przynieść niezwykle interesującą treść.
Dramat Milewskiej “Dziś umarł Prokofiew”, to przede wszystkim kasandryczna opowieść o związkach władzy i sztuki, refleksja nad pozycją artysty w świecie politycznych uwikłań. Akcję autorka umiejscowiła w Związku Radzieckim, ale jest to tylko historyczny kostium, ponieważ problem jest wciąż aktualny, a wiele przykładów można znaleźć na rodzimym podwórku.
Autorka odmalowuje trudne losy wybitnych radzieckich kompozytorów, doświadczających zarówno chwały, jak i pogardy, słów uznania oraz środowiskowej anatemy.
Punkt wyjścia stanowi prawie równoczesna śmierć Stalina i Siergieja Prokofiewa. Hołd wirtuozowi oddaje jedynie niewielka grupa muzyków. Reszta świata opłakuje Józefa Wissarionowicza; w prasie ukazują się kilkusetstronicowe nekrologi, w przycmentarnych kwiaciarniach brakuje wieńców dla zwykłych obywateli.
Dimitrij Szostakowicz jako bohater sztuki wspomina: “Dowódcy mieli rozkaz z góry, by nie przyjmować do wojska Szostakowicza. Stalin chronił twórców. Nie tylko dlatego, że byliśmy mu niezwykle potrzebni na drugim froncie, tak zwanym froncie ideologicznym. On był o nas po prostu, najzwyczajniej zazdrosny. Uważał się za pana naszego życia i śmierci. Byliśmy małpami w jego cyrku. Nikt nie miał prawa strzelać do jego małp. To on decydował, którą z nas należy uśpić strzałem w tył głowy. Zanim wysłał mnie do Kujbyszewa, kazał mi zagrać w swoim cyrku jeszcze jedną rolę. Wsadzili mi na głowę złoty, strażacki kask, włożyli do ręki sikawkę i zaprosili na dach Konserwatorium. Przez dziesięć minut błyskały flesze, a ja gasiłem niewidzialny pożar. Tak zostałem najsławniejszym strażakiem w Kraju Rad. Jesienią, mimo moich protestów, ewakuowano mnie z rodziną do Kujbyszewa. W Kujbyszewie ukończyłem to, nad czym od lipca pracowałem dzień i noc wśród bomb spadających na Leningrad.“
Autorski Teatr Mumerus działa w Krakowie już od 20 lat. Założył go pochodzący z Cieszyna Wiesław Hołdys, który jest nie tylko reżyserem, ale również autorem adaptacji, scenariuszy i scenografii większości swoich spektakli - a ma ich na koncie już ponad 60. Korzenie Stowarzyszenia Teatr Mumerus sięgają Tarnowskiego Teatru im. L. Solskiego, w którym Wiesław Hołdys był najpierw dyrektorem, a później reżyserem.
- Mumerus powstał z poczucia buntu wobec tego, co dzieje się w teatrze instytucjonalnym - powiedział Hołdys Annie Lenczewskiej [wypowiedź znajdziemy w umieszczonej na stronie pracy magisterskiej Lenczewskiej - od red.]. - Przede wszystkim przeciwko niechęci teatrów do podejmowania ryzyka wystawiania rzeczy nowych. Uzależnieniu teatrów od kaprysów władz.
Teatr otrzymał w 2017 rok Nagrodę Teatralną im. Stanisława Wyspiańskiego w kategorii "nagroda specjalna” adresowaną do zespołów nieinstytucjonalnych.
W spektaklu udział wezmą artyści związani z Teatrem Mumerus: aktorki Ewa Breguła i Anna Lenczewska, performerka Agnieszka Dziedzic, Alicja Margolin (muzyk), aktorzy Jan Mancewicz i Jacek Milczanowski. Reżyserem jest Wiesław Hołdys – absolwent teatrologii na Uniwersytecie Jagiellońskim (1984) i Wydziału Reżyserii PWST w Krakowie z 1988.
Muzycznie całość oprawi Michał Braszak – kontrabasista, gitarzysta basowy, kompozytor, absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie. Twórca muzyki do większości ostatnich przedstawień Teatru Mumerus.
Po czytaniu dyskusję na temat sztuki, z udziałem autorki tekstu, poprowadzi dr Barbara Świąder-Puchowska z UG.
PC Drama, 25 marca 2019, g. 19, Klub Żak. Bilety 20 zł.
