Franciszek Dąbrowski urodził się 17 kwietnia 1904 w Budapeszcie, był potomkiem generała Henryka Dąbrowskiego, twórcy Legionów Polskich we Włoszech. W wieku 14 lat - w 1918 roku, już w wolnej Polsce - wstąpił do szkoły podchorążych w Krakowie, był słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Po ukończeniu szkoły dostał awans na podporucznika i został przydzielony do 3. Pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku.
W 1937 roku został przeniesiony do Gdańska do Wydziału Wojskowego Komisariatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku, w rzeczywistości pełnił funkcję zastępcy komendanta Oddziału Wartowniczego Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.
Po ogłoszeniu kapitulacji Westerplatte kapitan Franciszek Dąbrowski trafił do niewoli spędził, przebywał w obozach jenieckich w Klein Dexen (Stablack, dziś Dołgorukowo) na terenie Prus Wschodnich, w Prabutach, w oflagu XVIII A w Lienzu w Tyrolu na terenie Austrii oraz w Oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew).
W 1945 roku otrzymał stopień majora, w 1946 najpierw komandora podporucznika a potem komandora porucznika.
Po wojnie był m.in. szefem Biura Dowódcy Marynarki Wojennej w Gdyni. W 1950 roku został uznany za inwalidę wojennego i zwolniony z powszechnego obowiązku służby wojskowej. Na początku lat 50. - na fali czystek stalinowskich - został usunięty z partii (należał najpierw do PPS a potem do PZPR) i pozbawiony pracy.
Po październikowej odwilży 1956 roku wypłacono Dąbrowskiemu odszkodowanie, otrzymał też większe mieszkanie. Zaczął aktywnie działać na rzecz utworzenia Związku Obrońców Westerplatte. Jest autorem książek: „Dziennik bojowy załogi Westerplatte” (1945) oraz „Wspomnienia z obrony Westerplatte” (1957).
Zmarł 24 kwietnia 1962 roku w wieku 58 lat. Został pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk i Odznaką Grunwaldzką.
Ceremonia przyznania Nagrody Orła Jana Karskiego pośmiertnie komandorowi Franciszkowi Dąbrowskiemu odbędzie się w piątek, 30 sierpnia, o godz. 12.00 w Wielkiej Sali Wety w Ratuszu Głównego Miasta przy ul. Długiej 46. Ceremonię poprowadzi Mirosław Baka, a laudację wygłosi ks. Adam Boniecki.
Nagroda Orła Jana Karskiego ustanowiona została 5 maja 2000 roku przez prof. Jana Karskiego (1914–2000), kuriera wojennego Rządu RP na uchodźstwie, świadka Holocaustu i Sprawiedliwego wśród Narodów Świata. Jan Karski wyraził wolę, by nagroda ta trafiała do osób, które „godnie nad Polską potrafią się zafrasować” oraz do tych, którzy „nie będąc Polakami, dobrze Polsce życzą”. Nagroda ma charakter honorowy i nie jest z nią związana żadna gratyfikacja finansowa, gdyż jak argumentował pomysłodawca „godność jest nieprzeliczalna na pieniądze”. Symbolizuje ją statuetka Orła, którego projekt zaakceptował Jan Karski (za wikipedia.pl).
Dotychczasowi laureaci:
2000: Jacek Kuroń, Józef Tischner
2001: Rabin Jacob Baker z Jedwabnego i Krzysztof Godlewski - burmistrz z Jedwabnego
2002: Grzegorz Pawłowski, Marek Edelman
2003: Tadeusz Mazowiecki, Alfons Nossol
2005: Tygodnik Powszechny, Oriana Fallaci
2006: Adam Michnik i Abraham Foxman
2007: Elie Wiesel, Tadeusz Pieronek
2008: Szimon Peres, Bronisław Geremek
2009: Stanisław Dziwisz, Instytut Hoovera
2010: Aleksander Kwaśniewski, Leopold Unger
2011: Lech Wałęsa, Michaił Gorbaczow
2012: Karol Modzelewski, Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie
2013: Richard Pipes, film „Pokłosie”
2014: Rodzina Kozielewskich, Rotary International
2015: Julian Kornhauser, Boris Niemcow
2016: Nadija Sawczenko, Artur Schneier
2017: Rabin Abraham Skórka, Ks. Ibrahim Al-Sabbagh
2018: Władysław Anders, Muzeum Bojowników Getta
2019: Paweł Adamowicz (przyznana 14 stycznia 2019, kilka godzin po komunikacie o śmierci)
