Tancerka butoh TO-EN w obiektywach Pawła Maciaka, Małgorzaty Taraszkiewicz, Martina Gustavssona, Macieja Grochały, Dawida Linkowskiego, Natalii Osuch i Andrzeja Grzelaka.
Wystawa prezentuje zdjęcia fotografów, którzy pojawili się na drodze twórczej TO-EN. Autorzy utrwalili w kadrach spektakle TO-EN i TO-EN Butoh Company, a także wpisali się trwale swą wizualną wrażliwością w artystyczną wizję TO-EN, gdzie taniec butoh i jego filozofia wykracza poza ściany teatru.
Wernisaż: 4 grudnia 2016, godz. 18:00
Wystawa otwarta w dniach 4 – 14 grudnia 2016, w godz. 14:00 – 19:00.
Czym jest taniec butoh? Wciąż zadaję sobie to pytanie. Sądzę, że pytanie o butoh jest pytaniem o sens życia. Moja mistrzyni SU-EN zwykła wielokrotnie powtarzać - butoh to ciało, butoh to sztuka, butoh to życie.
Taniec butoh jest sztuką sceniczną i filozofią ciała. W tej filozofii i sztuce, ciało jest częścią przestrzeni. Nie zabiera dużo miejsca, raczej daje. Nie istnieje samo, ale ze względu na to, co je otacza. Nie porusza się samo przez się, ale razem z. Tancerz nie porusza się przez własne ciało, ale razem z otaczającą go przestrzenią i powietrzem.
W tańcu butoh ciało jest częścią wizji o świecie, gdzie wszystko ma swą wartość i miejsce. Natura ze wszystkimi zachodzącymi w niej procesami. Świat i jego sytuacja polityczna, społeczna. Deszcz, susza, wojna, cisza, las, gnijące liście, śnieg. Martwy ptak, pustka miejsca po wykarczowaniu lasu pod budowę drogi. Ciało tancerza butoh umiejscowione jest w świecie nieustannie ścierających się sił. Ten świat definiuje jego ciało i ono reaguje na te zmiany, podlegając tym samym prawom, co natura - cyklicznym przemianom jej materii. Materia i zachodzące w niej procesy są budulcem w pracy tancerza butoh. Tancerz odtwarza i konfrontuje w ciele procesy zachodzące w naturze. W spotkaniu tych światów, kryje się istota sztuki tańca butoh, która urzeczywistnia się poprzez dynamikę procesów rozpadu i odradzania oraz poprzez wspólnotę przestrzeni, materii i ciała.
Chciałabym, aby niniejsza wystawa była spojrzeniem na taniec butoh poprzez pryzmat tych trzech elementów, bez których taniec butoh nie istnieje. Elementów, które ostatecznie łączą się ze sobą na scenie. Chciałabym także, aby prezentowane fotografie były zarazem spojrzeniem na taniec butoh i jego filozofię, która wychodzi daleko poza ściany teatru.
(…)
Wystawa jest nieśmiałą próbą ukazania tego, jak ciało w tańcu butoh ulega przemianie i jak ewokuje ten proces na scenie. Tu chciałabym szczególnie podziękować wszystkim fotografom, którzy brali udział w utrwaleniu tego procesu: Małgorzacie Taraszkiewicz, Martinowi Gustavssonowi, Maciejowi Grochale, Dawidowi Linkowskiemu, Natalii Osuch, Andrzejowi Grzelakowi oraz Pawłowi Maciakowi.
TO-EN, wiosna 2016
